Vanaf het prille begin van het creatieve proces is de verbeelding in het spel. Voordat een ding bestaat, moet het in de geest worden gevisualiseerd. Dit gebeurt tijdens het hele filmproces. Eerst moet het scenario worden geschreven, een noodzakelijke tekstoefening die geen eerste beelden toestaat. Dan komt het storyboard. Op dit punt komt de eerste vonk van wat in de geest van de kunstenaar ligt tot leven. Sequenties worden grafisch uitgezet en bieden keyframes voor de voortgang van de film. Het is een openbaring om dit voor de eerste keer met de ogen te registreren. Nadat de productie op gang is gekomen, wordt het allemaal echt. Een regisseur moet rekwisieten en garderobe, auditie en castacteurs bekijken, locaties scouten en goedkeuren, enzovoort. Wanneer dat hete moment eindelijk komt - filmen op set - zie je je scènes voor eens en voor altijd, toch? Nou ja, niet helemaal ...
VFX. Betreed het zeer brede gebied van speciale visuele effecten. Diep in de geschiedenis van de film zijn verschillende technieken toegepast om beeldmateriaal in te voegen dat niet op de set is gefilmd met dingen die dat wel waren. Het heden en het nog niet-hier zullen uiteindelijk het scherm delen. Tegenwoordig is het algemeen bekend dat er een kleine CGI (Computer Generated Imagery) is in bijna elke Hollywood-film die er is. Maar al in de jaren 1890 gebruikten filmmakers slimme methodes om elementen aan films toe te voegen via in-camera tricks, slimme bewerkingen en dubbele belichting. Ondanks het feit dat het digitale tijdperk veel van deze traditionele technieken veel minder algemeen heeft gemaakt, zijn ze vrijwel allemaal nog steeds in gebruik.
Ongeacht hoe speciale visuele effecten tot stand zijn gebracht, is altijd één centrale uitdaging altijd aan filmmakers gepresenteerd: hoe kan een scène worden gefilmd wanneer veel ervan helemaal niet te zien is? Nogmaals - digitale film heeft deze uitdaging tot een grote mate beperkt. Maar uiteindelijk moeten acteurs spelen tegen personages en gebeurtenissen die niet gebeuren. De camera moet een negatieve ruimte opnemen die hij nog niet kent. En zoals altijd moet de regisseur altijd op de hoogte zijn van hoe de uiteindelijke bewerkte scène er uit zal zien, deze keer met niets op de set om naar te kijken. Er zijn veel manieren om dit te doen, maar het varieert afhankelijk van de technieken die worden gebruikt. Hieronder staan enkele van de meer gebruikelijke visuele effecten die worden gebruikt in speelfilms met live-action, en hoe de filmmaker de kunst van 'zie je later' kan benaderen.
Er zijn heel wat beroemde voorbeelden van films waarin geanimeerde personages interactie hebben met de 'echte' wereld in de film. Klassieke voorbeelden zijn Disney-films zoals Mary Poppins en Who Framed Roger Rabbit? Handgetekende geanimeerde mensen en dieren werden toegevoegd na het feit, terwijl acteurs zouden moeten spelen tegen rekwisieten die in leven voor levende tegenhangers. Meer recentelijk is CGI gebruikt om deze functie te vervullen, zoals in The Life of Pi and Goosebumps . Het goede nieuws voor de filmmakers is dat een goed vervaardigd storyboard zal dienen als een leidraad in de pre-productie om te krijgen cast en crew bekend met het idee van hoe de uiteindelijke frames en sequenties eruit zullen zien. In combinatie met illustraties van personages en productie-renderings kan een volledig beeld worden begrepen om niet alleen de actie te vertalen, maar ook de stemming van wat later zal worden toegevoegd. Stemacteurs kunnen ook op de set aanwezig zijn om een auditief element toe te voegen dat vooral nuttig kan zijn voor de mensen die hun lijnen op de set geven.
Een van de oudste trucs in het speciale visuele-effectenboek is het gebruik van miniaturen. Traditioneel betekende dit het bouwen van schaalmodellen van omgevingen die zeer grote sets vertegenwoordigen, zoals hele steden, enorme voertuigen, enorme bouwwerken, enzovoort. Al in de Silent Era gebruikten films als Metropolis miniaturen om een stad van de toekomst te vertegenwoordigen, compleet met bewegende delen. Acteurs zouden op niets moeten letten en ons laten geloven dat ze een adembenemend scenario aanschouwden. Terwijl de eerste blik op miniaturen in het storyboard plaatsvindt, is het in het productieontwerpproces dat filmmakers de eerste echte kijk krijgen op de details van de modellen die moeten worden gebouwd. Als de vakmensen eenmaal klaar zijn om ze te bouwen, kan de hele ploeg echt kijken naar wat er op het scherm verschijnt. Hoewel niet elke productie toegang heeft tot voltooide miniaturen voorafgaand aan het filmen op een set, moeten zelfs vroege voorbeelden worden gedeeld met sleutelfiguren en cast. Er is een tactiel element om voor fijn gebouwde miniaturen te staan die echt in de oogbollen zinken. Je kunt ze zelfs echt aanraken (voorzichtig!). Face-time krijgen met wat later op het scherm zal zitten, zal de productie ten goede komen.
Een andere aloude methode om grootschalige omgevingen toe te voegen, is de Matte Painting. Er zijn een paar verschillende manieren om het te doen, maar in essentie schildert een kunstenaar een zeer gedetailleerd fotorealistisch decorstuk, vaak op grote schaal, om weer te geven wat een set niet kon. Acteurs worden geblokkeerd in het frame om de randen van de matte niet te verbreken, die later worden toegevoegd. De Wizard of Oz heeft ze met veel succes in dienst genomen, vooral wanneer Dorothy en de bende in de verte hun eerste blik op The Emerald City krijgen. Star Wars gebruikte ze ook in opnames zoals het laadperron van de Death Star - die honderden Storm Troopers werden letterlijk ingetrokken! Storyboards zijn vaak de sleutel tot het eerste begrip van hoe deze frames eruit zullen zien wanneer de afbeeldingen worden geïntegreerd, maar dat alles duidelijker wordt met het ontwerp van de productie. In het verleden waren deze gespecialiseerde schilderijen misschien nog niet klaar om gezien te worden op het moment dat camera's op de set rollen. Tegenwoordig zijn digitale matten de meest voorkomende en vroege toegang tot de beelden kan de hele ploeg op dezelfde pagina plaatsen.
Er is een zekere charme bij het stoppen van bewegende animaties, zelfs als het eindproduct niet kan maskeren wat het is. Van oude klassiekers als King Kong tot de Oscar-genomineerde Anomalisa van 2015, er is een structuur om volledig positioneerbare modellen één frame tegelijk te laten zien dat CGI nooit kan reproduceren. Cijfers zoals poppen, speelgoedvoertuigen, klei of vrijwel alle grondstoffen die een filmmaker misschien wil laten animeren, worden minutieus gefilmd in tientallen houdingen per seconde film om de illusie van beweging opnieuw te creëren. Vroege testproeven kunnen cast en crew een heel concreet idee geven van wat er naast hen op het scherm verschijnt in de postproductie en biedt een grondervaring waar ze voordien slechts een lege ruimte op de set hadden. Filmmakers kunnen de productie nog eerder voorbereiden door storyboards en tekenontwerp te delen voorafgaand aan de stop-motion-fotografie. En aangezien het vaak voorkomt dat stop-motiontechnieken ook matten, miniaturen en zelfs animatie gebruiken, is er vaak een veel diepere bron van informatie beschikbaar om alle betrokkenen voor te bereiden op hun aandeel in het eindproduct.
Iedereen lijkt van een tweeling te houden. En klonen. Of misschien robots met een opvallende gelijkenis met een protagonist. Hoe het ook zij, telkens wanneer je een dubbel van een personage op het scherm ziet, is het bijna altijd de techniek van verdubbeling die je aan het kijken bent (in tegenstelling tot het gebruik van echte tweelingen, drielingen, enz.). En in het digitale tijdperk kan verdubbeling gemakkelijk in de war raken, zoals de meerdere avatars van Agent Smith eindeloos lijken te vermenigvuldigen in de Matrix- films. Verdubbeling legt de last vierkant op de acteur: hoe speel je tegen jezelf? Al vroeg in de pre-productie kan een storyboard een cast helpen bij het bedenken van een fysieke strategie voor het uitdrukken van de juxtaposities van zijn verschillende ikken. In het verleden heeft een eerder opgenomen dialoog of een acteur die een tegengestelde dialoog heeft gevoerd tot grote hulp aan de acteur een verdubbeling van hun deel gemaakt. Het digitale tijdperk maakt onmiddellijke herhaling en integratie van verdubbelde acteurs mogelijk, zodat ze letterlijk zichzelf tegen zichzelf kunnen zien handelen, daar waar nodig. Maar zoals altijd kan het doen van vroege tests met de technologie bij de hand een nog betere prestatie leveren.
Het meest spraakmakende speciale visuele effect is ook dat mensen de diepten van genoeg niet lijken te waarderen. Computer Generated Imagery kan letterlijk alles op een scherm plaatsen - van uitgestrekte landschappen die niet eens bestaan tot enorme legers gevuld met digitale mensen in plaats van extra's op de set. Met digitale technologie kunnen scènes letterlijk worden geverfd en geanimeerd op een manier die de filmmaker kiest. En, indien gewenst, kan elke andere vorm van effect die hier tot nu toe is besproken, vervangen. Toch zijn er veel redenen om nog steeds miniaturen, mattes en modellen te gebruiken en zo vaak wordt CGI met andere media gemengd om filmsequenties te maken. Wat ook leuk is aan het proces, is dat de "ontbrekende" elementen vaak op een set kunnen worden geïnterpreteerd via een geïntegreerde compositie op een monitor. Dit geeft cast en crew een enorm voordeel bij het invullen van de gaten die ontbreken voor de camera. Maar voordat dat zelfs gebeurt, moet de filmmaker er zeker van zijn dat hij vraagt wat hij wil. CGI is een duur proces dat veel expertise vereist en een grote technische crew die dure software en hardware beheert. Hoewel er de luxe is om resultaten te "wissen" die je niet bevalt, zijn er enorme kostenoverschrijdingen die gevaar lopen bij het maken van dergelijke fouten. Het is beter om eerder goedkopere methoden te gebruiken. Tools zoals storyboards, productieontwerp en testclips mogen nooit worden weggegooid, zelfs als digitale composieten beschikbaar zijn op de set. Alles goed krijgen vanaf het begin kan filmmakers veel tijd, geld en hoofdpijn besparen.
Er zijn veel andere soorten visuele effecten, maar die zijn over het algemeen een integraal onderdeel van het spel. Dingen zoals explosies, make-up, cameratrucs, enzovoort, vereisen niet dezelfde soort prep-technieken die we hier hebben besproken. Er is zoveel dat een filmmaker niet kan hopen te zien totdat ze in het postproductieproces komen, de druk kan echt oplopen om zowel de visie in je hoofd te behouden en die visie effectief te communiceren. Als het gaat om speciale visuele effecten, is het van groot belang om extra stappen te nemen om een tastbare manier te bieden om een scène te 'zien' voordat die is voltooid. Geen enkele hoeveelheid postproductie alchemie kan een live-ervaring vervangen door cast en crew. Wij filmmakers zijn immers maar een mens!
De in Argentinië geboren New Yorker Miguel Cima is een veteraan in de film-, televisie- en muziekindustrie. Een volleerd schrijver, filmmaker en stripboekmaker, Miguel's film, Dig Comics , won de beste documentaire bij de San Diego Comic Con en werd geselecteerd voor Cannes. Hij heeft gewerkt voor Warner Bros. Records, Dreamworks, MTV en meer. Momenteel maakt Miguel inhoud voor meerdere platforms en media. Zijn formele opleiding kwam van de New York University, waar hij een BFA in film verdiende. Wereldreiziger, cultuurjunkie en grote fijnproever, hij is sinds het midden van de jaren 2000 gelukkig ongehuwd met dezelfde meid, toegewijd aan zijn familie en vrienden, en dient slaafs zijn ware meesters - twee honden en een kat.
