Judaizm jest jedną z najstarszych nieprzerwanie praktykowanych religii na świecie, która rozpoczęła się około 4000 lat temu. Dziś judaizm jest praktykowany przez około 15 milionów ludzi na całym świecie. Ta starożytna religia jako pierwsza była monoteistyczna (wierząca w jednego Boga) i jest źródłem dwóch największych dzisiejszych religii, chrześcijaństwa i islamu. Judaizm i naród żydowski mają długą i bogatą historię, która jest tragicznie naznaczona prześladowaniami i wygnaniem, ale także odpornością i siłą.
Judaizm ma około 4000 lat i jest najstarszą religią monoteistyczną na świecie. Judaizm powstał na Bliskim Wschodzie i jest poprzednikiem zarówno wiary chrześcijańskiej, jak i islamskiej. Ludzie, którzy praktykują judaizm, nazywani są Żydami. Starożytnym językiem narodu żydowskiego jest hebrajski, który jest językiem z wyboru dla modlitw i jest oficjalnym językiem Izraela. Obecnie jest około 15 milionów ludzi praktykujących judaizm z około 6,1 miliona w Izraelu, 5,7 miliona w Stanach Zjednoczonych i setki tysięcy w całej Europie, na Bliskim Wschodzie i na całym świecie.
Święta księga judaizmu nazywa się Tanach , co jest Biblią hebrajską. Tanakh składa się z trzech odcinków: T Oraḥ The evi'im N, a etuvim K. Święta Tora składa się z „Pięciu Ksiąg Mojżesza”. Są to Księga Rodzaju, Wyjścia, Księga Kapłańska, Liczby i Powtórzonego Prawa. Te pięć ksiąg jest również zawartych w Biblii chrześcijańskiej jako początek Starego Testamentu.
Księga Rodzaju wyjaśnia historię stworzenia, mówiąc, że Bóg stworzył ziemię i wszystko na niej w sześć dni. Siódmego dnia Bóg odpoczął. Genesis opisuje również historię Abrahama, uważanego za ojca judaizmu. Około 1800 r. p.n.e. Hebrajczyk imieniem Abraham mieszkał w mezopotamskim mieście Ur (we współczesnym Iraku). W starożytnej Mezopotamii praktykowano politeizm.
Abraham i jego żona Sara zawsze pragnęli mieć dzieci, ale nigdy nie otrzymali żadnego własnego błogosławieństwa. Zestarzali się i poddali się. Potem, pewnego dnia Abraham otrzymał objawienie od Boga, który powiedział mu, że musi wierzyć i czcić tylko Jego, jedynego prawdziwego Boga. Bóg powiedział Abrahamowi, że zostanie nagrodzony za swoją wiarę i oddanie ziemią i potomkami. W tak zwanym „Przymierzu Abrahamowym” Bóg dał Abrahamowi trzy obietnice. Bóg powiedział: „Opuść swój kraj, swój lud i dom twego ojca i idź do kraju, który ci pokażę. Uczynię cię wielkim narodem i będę ci błogosławił; błogosławieństwo." Wiara w jednego Boga była w tamtych czasach radykalną ideą.
Abraham uczynił tak, jak nakazał Bóg, i wraz z żoną wyruszył w poszukiwaniu „ziemi obiecanej”, która, jak odkryto, znajdowała się w Kanaanie nad Morzem Śródziemnym. Chociaż Abraham i Sara byli teraz bardzo, bardzo starzy, Bóg dotrzymał obietnicy i ostatecznie zostali pobłogosławieni wieloma dziećmi, w tym dwoma synami o imieniu Izaak i Ismael. Żydzi, chrześcijanie i muzułmanie są uważani za potomków Abrahama. Żydzi i chrześcijanie wierzą, że są potomkami syna Abrahama Izaaka, podczas gdy muzułmanie wierzą, że są potomkami syna Abrahama, Ismaela. Ze względu na wspólne pochodzenie te trzy religie nazywane są wiarami Abrahamowymi.
W jednej historii Abraham został wypróbowany przez Boga, prosząc go o poświęcenie swojego syna Izaaka. Ponieważ pokazał swoje oddanie i wierność Bogu, Abraham został uratowany przed poświęceniem syna i zamiast tego złożył w ofierze baranka. Syn Abrahama, Izaak, miał później dziecko o imieniu Jakub, aw innej historii Jakub walczy lub mocuje się z aniołem Bożym przez całą noc. Z tego powodu Jakub nazywa się Izrael, co po hebrajsku oznacza „Ten, który zmaga się z Bogiem”. W miarę upływu czasu Jakub miał 12 własnych synów i tych 12 synów stało się przywódcami 12 plemion Izraela, zwanych także Synami Izraela lub Izraelitami.
Około tysiąca lat po Abrahamie przyszedł Mojżesz, który stał się najważniejszym prorokiem judaizmu, a także ważnym prorokiem chrześcijaństwa i islamu. Izraelici (nazywani również Hebrajczykami) zostali zmuszeni do migracji z powodu powszechnej suszy i głodu. Przeszli przez pustynię i weszli do ziemi egipskiej. Chociaż początkowo byli mile widziani, ostatecznie zostali zniewoleni przez Egipcjan i pozostali tak przez pokolenia. W pewnym momencie, w celu zmniejszenia populacji hebrajskiej, okrutny faraon nakazał zabić wszystkich pierworodnych synów Hebrajczyków płci męskiej. Hebrajska kobieta włożyła swoje dziecko do koszyka w Nilu, w pobliżu miejsca, gdzie regularnie kąpała się córka faraona. Córka faraona odnalazła bezbronnego niemowlęcia i uratowała go. Nazwała go Mojżesz i został wychowany na księcia Egiptu.
Bóg przemówił do Mojżesza przez płonący krzew na górze Synaj i powiedział Mojżeszowi, że został wybrany, aby uwolnić Izraelitów i wyprowadzić ich z Egiptu z powrotem do Ziemi Obiecanej. Zgodnie z Bożym poleceniem Mojżesz odważnie udał się do faraona i powiedział mu: „Wypuść mój lud”, ale faraon odmówił. Aby ukarać faraona, Bóg zesłał plagi na Egipcjan: woda zamieniła się w krew, żaby, wszy, muchy, zarazę bydła, czyraki, grad, szarańczę i ciemność. Pomimo tych strasznych plag okrutny faraon wciąż odmawiał uwolnienia Izraelitów. Bóg zesłał ostatnią i straszną plagę: zabicie wszystkich pierworodnych dzieci w Egipcie. Gdy Bóg posłał anioła śmierci, powiedział Mojżeszowi, aby polecił Izraelitom złożyć w ofierze baranka i posmarować jego krwią drzwi, aby anioł wiedział, że ma „przechodzić” przez ich domy i nie czynić im krzywdy. Na cześć tego żydowskie święto upamiętniające wyjście z Egiptu nazywa się Pascha .
Faraon w końcu ustąpił po tej pladze, która pochłonęła życie jego własnego syna i kazał Izraelitom szybko odejść, aby nie spotkały ich więcej okropności. W pośpiechu Mojżesz powiedział Hebrajczykom, że nie będą mieli wystarczająco dużo czasu, aby ich chleb wyrósł, więc zamiast tego powinni zrobić „przaśny” chleb na podróż (czyli chleb zrobiony bez drożdży). Dlatego podczas świąt Paschy tradycyjnie podaje się przaśny chleb. Kiedy Mojżesz i Izraelici rozpoczęli swój exodus z Egiptu, faraon zmienił zdanie. On i jego żołnierze ścigali Izraelitów aż do Morza Czerwonego. Bóg nakazał Mojżeszowi skierować swoją laskę na Morze Czerwone, które w cudowny sposób rozdzieliło wody i pozwoliło Izraelitom bezpiecznie przejść przez dno morskie. Po przejściu Mojżesz ponownie machnął laską i morze wróciło do normy, topiąc armię faraona i ratując Izraelitów.
Mojżesz i Izraelici podróżowali przez pustynię Synaj i dotarli na górę Synaj. Tam Bóg ponownie ukazał się Mojżeszowi jako płonący krzew i objawił Mojżeszowi Torę z łącznie 613 micwami, czyli przykazaniami, w tym Dziesięcioma Przykazaniami. Dziesięć Przykazań zostało zapisanych na dwóch kamiennych tablicach i przedstawia się następująco:
To nowe przymierze z Bogiem, nazwane Przymierzem Mojżeszowym, było obietnicą między Bogiem a Jego ludem, że jeśli będą przestrzegać przykazań i czcić tylko Jego, jedynego prawdziwego Boga, zostaną pobłogosławieni przez Boga wraz z narodem w Ziemi Obiecanej (Izraelu). .
Izraelici wędrowali po pustyni przez kolejne 40 lat, zanim w końcu znaleźli drogę do Izraela. Dwanaście plemion ostatecznie zjednoczyło się, aby stworzyć Królestwo Izraela około 1020 r. p.n.e. - 922 r. p.n.e. i rządzili kolejno trzej królowie: król Saul, król Dawid i król Salomon. Gwiazda Dawida pochodzi od króla Dawida, który podbił Jerozolimę i zbudował ją jako centrum życia politycznego i religijnego Izraela.
Król Salomon zbudował świętą Świątynię Salomona, w której mieściła się Arka Przymierza, skrzynia zawierająca dwie kamienne tablice z wygrawerowanymi Dziesięcioma Przykazaniami z Góry Synaj. Świątynia Salomona stała się dla narodu żydowskiego najświętszym i najważniejszym miejscem kultu. Jednak po śmierci króla Salomona Izrael został podzielony na dwa królestwa: Królestwo Judei na południu ze stolicą w Jerozolimie i Królestwo Izraela na północy ze stolicą w Samarii. Podzielone królestwa były podatne na inwazję, z czego skorzystali sąsiednie Asyryjczycy. Około 722 p.n.e. Asyryjczycy podbili Królestwo Izraela, a w 600 p.n.e. z powodzeniem pokonali także Królestwo Judei. Asyryjczycy rządzili tym regionem do czasu najazdu innego potężnego imperium mezopotamskiego, Babilończyków, dowodzonego przez króla Nabuchodonozora II. Kiedy Babilończycy podbili Jerozolimę około 587 p.n.e., zniszczyli Świątynię Salomona. Historycy debatują nad tym, co stało się z Arką Przymierza. Nie wiadomo, czy Arka została zniszczona, zdobyta czy ukryta. Nabuchodonozor II zmusił naród żydowski do wygnania do Babilonu, gdzie byli przetrzymywani w niewoli przez prawie 50 lat. Historia mówi, że prorok Ezechial miał za zadanie utrzymać przy życiu wiarę żydowską w tym traumatycznym okresie. Około 539 p.n.e. perski król Cyrus Wielki pokonał imperium babilońskie. Cyrus jest chwalony w hebrajskich pismach za uwolnienie narodu żydowskiego z wygnania poprzez umożliwienie mu powrotu do ziemi obiecanej, aby odbudować Świątynię Salomona w tym samym miejscu. Nazywano ją Drugą Świątynią.
Około 200 p.n.e. Judeę przejął król Syrii, a za jego panowania naród żydowski ponownie był uciskany i prześladowany. Ich religia została zakazana i zmuszeni byli czcić greckich bogów. W 168 roku p.n.e. syryjscy żołnierze maszerowali na Jerozolimę, masakrując Żydów i profanując świętą Drugą Świątynię w mieście, wznosząc ołtarz ku czci Zeusa i składając w jej murach ofiary ze świń. Żydowski ksiądz Mattathais i jego pięciu synów kierowali ruchem oporu. Byli znani jako Hasmonejczycy lub Machabeusze. Po śmierci Mattathaisa w 166 roku p.n.e. ster przejął jego syn Juda Machabeusz, który choć miał znaczną przewagę liczebną, poprowadził swój lud do zwycięstwa nad Syryjczykami. Próbując oczyścić i ponownie poświęcić Drugą Świątynię, Machabeusze rozpoczęli od zapalenia Ner Tamid , „wiecznego światła”, które symbolizuje wszechobecność Boga i ma być nieustannie palone. Jednak Machabeusze zauważyli, że Syryjczycy splugawili całą ropę z wyjątkiem jednego dnia. To, co wydarzyło się później, uważa się za cud: światło paliło się przez osiem nocy! To cudowne wydarzenie jest podstawą ośmiodniowego święta Chanuka obchodzonego przez Żydów na całym świecie.
Podczas Chanuki każdego wieczoru podczas ośmiodniowego święta zapala się świecznik zwany menorą lub chanukią , czyli menorą z dziewięcioma gałązkami. Każdej nocy podczas Chanuki po zachodzie słońca zapala się świecę i dodaje ją do poprzednich, aż wszystkie zostaną zapalone w ostatnią noc. Dziewiąta świeca znajduje się wyżej pośrodku. Nazywany jest szamaszem lub „pomocnikiem” i służy do zapalania innych świec. Podczas zapalania świec odmawiane są błogosławieństwa i modlitwy. Na cześć cudu oliwy tradycyjne potrawy chanukowe smażone są w oleju. Placki ziemniaczane zwane latkes często podaje się pączki z dżemem zwane sufganiyot. Inną popularną tradycją jest gra z czworobocznym bączkiem zwanym drejdelem. Chociaż Chanuka jest uważana za mniejsze święto w judaizmie, stała się ważnym świętem, które często obejmuje wymianę prezentów, zwłaszcza dla dzieci.
W 70 roku n.e. imperium rzymskie obległo Jerozolimę i zniszczyło świętą Drugą Świątynię; pozostał tylko jego „Mur Zachodni”. Obszar, na którym znajdowały się dwie zniszczone świątynie, nazywa się Wzgórzem Świątynnym. Wzgórze Świątynne jest domem dla dwóch świętych islamskich meczetów: Kopuły na Skale na północy, która została zbudowana w 691 ne i Meczet Al-Aksa na południu, zbudowany w 705 ne Na południowym zachodzie znajduje się pozostałość po Drugiej Świątyni, Ściana Płaczu. Ściana Płaczu jest miejscem o wielkim znaczeniu i jest uważana najświętsze miejsce judaizmu, miejsce modlitwy i pielgrzymek narodu żydowskiego.
Po zdobyciu Judei Rzymianie przywrócili dawną nazwę Palestyny. Zmusili naród żydowski do kolejnego wygnania z „Ziemi Świętej”. Nazywa się to diasporą , co oznacza rozproszenie narodu z dala od jego pierwotnej ojczyzny. Dla Żydów oznaczało to, że przez następne 2000 lat będą z dala od Izraela. Kwitnące społeczności żydowskie rozprzestrzeniły się po całym świecie, emigrując i osiedlając się na Bliskim Wschodzie, w Afryce Północnej i Europie.
Naród żydowski zachował swoją wiarę, tradycje i kulturę pomimo wielkich przeszkód. Ludzie pochodzenia żydowskiego wnieśli ogromny wkład w każdy aspekt cywilizacji: prawo, naukę, matematykę, kuchnię, kulturę, muzykę i sztukę. Chociaż ważne jest, aby uhonorować te osiągnięcia, to nie wielkość narodu żydowskiego chroni go przed prześladowaniami, ale raczej nasze wspólne człowieczeństwo. A jednak w ciągu tych 2000 lat diaspory Żydzi nadal doświadczali okresów dotkliwych cierpień z rąk swoich najbliższych sąsiadów. Poszukiwanie kozła ofiarnego i antysemityzm doprowadziły do jednych z największych okrucieństw na świecie. Przez wieki społeczności żydowskie w Europie, Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie stanęły w obliczu prześladowań, przymusowego nawracania na chrześcijaństwo, organizowania przez rząd masakr nazywanych „pogromami” i ludobójstwa.
Holokaust , lub Shoah po hebrajsku, był systematycznym masowym mordem 6 milionów Żydów w całej Europie przez nazistów podczas II wojny światowej. Po wojnie nowo utworzona Organizacja Narodów Zjednoczonych przyjęła w 1947 r. rezolucję, która podzieliła Palestynę, aby utworzyć państwo Izrael jako dom dla narodu żydowskiego. Uważa się to za koniec diaspory. Po ogłoszeniu przez Izrael niepodległości w 1948 r. nastąpiła pierwsza wojna arabsko-izraelska. 750 000 palestyńskich Arabów zostało wyrzuconych ze swoich domów podczas wojny w 1948 r. i chociaż region był świadkiem okresów stabilności i pokoju, był to początek izraelsko-palestyńskiego konfliktu, który trwa do dziś.
Istnieje kilka różnych sekt judaizmu, w tym:
Żydzi obchodzą przez cały rok kilka różnych ważnych świąt, takich jak:
