6 sierpnia 1945 r. Stany Zjednoczone zrzuciły bombę atomową na miasto Hiroszima w Japonii. Dokonano tego pod koniec II wojny światowej , próbując zmusić Japonię do kapitulacji. Sadako and the Thousand Paper Cranes , której akcja toczy się 9 lat później, w 1954 roku, to prawdziwa opowieść o młodej dziewczynie, która zachorowała na białaczkę w wyniku trucizn emitowanych w powietrzu podczas zrzucania bomby. Jej historia to opowieść o rodzinie, przyjaźni i nadziei.
11-letnia Sadako uwielbia biegać. Ma długie nogi i jest szybka, co czyni ją idealnym dodatkiem do sztafety w Dzień Pola. Wie, że jeśli będzie wystarczająco ciężko ćwiczyć i biegać wystarczająco szybko, jej drużyna wygra. Podczas wyścigu Sadako ma zawroty głowy i dziwne uczucie, ale otrząsa się i nikomu nie mówi. Jej drużyna wygrywa, a Sadako ma realne nadzieje na awans do gimnazjum w przyszłym roku.
Zawroty głowy przychodzą i odchodzą, ale pewnego dnia na szkolnym dziedzińcu Sadako nie może dłużej ukrywać swojego sekretu. Kiedy jej nauczyciel widzi, że ma zawroty głowy i brak tchu, wzywa się jej ojca i zabiera ją do szpitala. To w szpitalu życie Sadako się zmienia: ma białaczkę, nowotwór krwi znany jako „choroba bomby atomowej”. Sadako słyszała o tej chorobie, którą ludzie zachorowali w wyniku bombardowania wiele lat temu, ale nie mogła uwierzyć, że to się jej przytrafiło; do jej rodziny. Jej marzenia o bieganiu znikają, gdy dowiaduje się, że musi spędzić co najmniej kilka tygodni w szpitalu.
Pewnego dnia jej najlepsza przyjaciółka Chizuko przynosi Sadako złoty papierowy żuraw i kilka kawałków papieru. Opowiada Sadako starą historię o żurawiu io tym, jak ma żyć tysiąc lat. Mówi, że mówi się, że jeśli chory złoży tysiąc papierowych żurawi, bogowie przywrócą mu zdrowie. Z pomocą Chizuko Sadako zaczyna pasować, odzyskując nadzieję.
Czas płynie, goście przychodzą i odchodzą, a brat Sadako, Masahiro, obiecuje powiesić każdy dźwig na suficie sali szpitalnej. Kiedy czuje się dobrze, Sadako spędza dni na odrabianiu lekcji, pisaniu listów i cieszeniu się towarzystwem gości. Wieczorami robi żurawie. Jednak gdy jej energia słabnie, Sadako ma coraz większe problemy z wykonaniem tych zadań.
Pod koniec lipca Sadako zaczyna czuć się trochę lepiej. Wraca jej apetyt i na kilka dni może wracać do domu. Jednak jej ból i osłabienie powracają i musi wrócić do szpitala. Sadako prawie codziennie otrzymuje bolesne zastrzyki i transfuzje krwi i tak bardzo chce kontynuować walkę. Pewnego dnia jej matka podarowała jej piękne kimono; kiedy go przymierza, Sadako czuje się i wygląda jak księżniczka.
Żuraw numer 644 był ostatnim, jaki Sadako kiedykolwiek zrobił. Zmarła 25 października 1955 r. Koledzy Sadako z klasy złożyli pozostałe 356 żurawi, aby mogła zostać pochowana razem z 1000. Przyjaciele Sadako marzyli o zbudowaniu pomnika ku czci Sadako i tych, którzy stracili życie z powodu bomby atomowej. Ich marzenie spełniło się w 1958 roku, kiedy w Parku Pokoju w Hiroszimie odsłonięto pomnik Sadako; jej ramiona są wyciągnięte i trzyma złoty papierowy żuraw.
Sadako and the Thousand Paper Cranes pozwala nauczycielom i uczniom dowiedzieć się o skutkach wojny i żniwach, jakie bomba atomowa pochłonęła Japonię w 1945 roku i wiele lat później. Ta książka może być wykorzystana jako część lekcji historii lub jako nowe studium w ELA. Zarówno uczniowie, jak i nauczyciele będą zachwyceni odwagą Sadako i bohaterką, którą się stała.
