Chociaż uczniowie rozumieją teraz cel imperatywu, osiągnięcia mistrzostwa i zwiększenia utrzymania tej nowej informacji, pomocne jest, aby uczniowie korzystali z poleceń w kontekście narracji. W ujęciu scenariusza używa się tradycyjnej planszy scenicznej do wprowadzenia postaci i wyznacza scenę do przyszłych działań obejmujących zarówno regularne, jak i nieregularne polecenia.
Uczniowie naśladują model, tworząc swój własny charakter i krótką narrację, która nadaje się do użycia poleceń. Uczniowie powinni wprowadzić swój charakter, ustawić scenę na ich historię i pamiętaj, aby uwzględnić wiele przykładów zarówno regularnych, jak i nieregularnych poleceń. Jako punkt wyjścia uczniowie mają co najmniej trzy nieregularne i cztery regularne imperatywy. Te minimum można oczywiście dostosować do różnych potrzeb. Uczniowie powinni mieć co najmniej sześć komórek w ich narracji.
(Te instrukcje są w pełni konfigurowalne. Po kliknięciu „Kopiuj działanie”, zaktualizuj instrukcje na karcie Edytuj zadania.)
Zwiększ zaangażowanie, zamieniając ćwiczenia komend w zabawną, interaktywną grę. Uczniowie pokochają poruszanie się po sali i stosowanie znajomości zarówno regularnych, jak i nieregularnych poleceń po hiszpańsku w rzeczywistym kontekście.
Stwórz karty z różnymi regularnymi i nieregularnymi poleceniami w języku hiszpańskim. Umieść te wskazówki w klasie, aby uczniowie mogli je znaleźć i zinterpretować.
Podziel uczniów na grupy po 3–4 osoby. Współpraca pomaga wszystkim uczniom uczestniczyć i uczyć się od siebie nawzajem.
Poproś każdą grupę, aby znalazła karty z wskazówkami i fizycznie wykonała opisane działanie. Wzmocnij naukę poprzez ruch i powtarzanie.
Zbierz wszystkich razem, aby omówić, które polecenia były regularne, a które nieregularne. Uczniowie mogą podzielić się tym, które było najłatwiejsze lub najtrudniejsze i dlaczego.
Regularne polecenia hiszpańskie podążają za standardowymi zasadami konjugacji, podczas gdy polecenia nieregularne mają unikalne formy, które nie pasują do wzorców. Oba służą do dawania instrukcji lub rozkazów po hiszpańsku.
Poproś uczniów o stworzenie postać i napisanie krótkiej historii, w której używają zarówno regularnych, jak i nieregularnych poleceń hiszpańskich w kontekście. To pomaga uczniom stosować gramatykę w scenariuszach z życia codziennego i poprawia zapamiętywanie.
Przykładem jest poproszenie uczniów o zaprojektowanie sześciokomórkowego storyboarda, w którym główny bohater używa przynajmniej trzech nieregularnych i czterech regularnych poleceń w swojej narracji.
Popularne polecenia nieregularne obejmują: haz (zrób/utwórz), pon (połóż), sal (wyjdź), ve (idź), sé (bądź), ten (mieć), di (powiedz) i ven (przyjdź).
Uczniowie powinni zawrzeć co najmniej trzy nieregularne i cztery regularne polecenia w swojej narracji, ale te liczby można dostosować do potrzeb klasy.