Griekse tragedie was een vorm van theater populair in het oude Griekenland. Deze speeltjes vertelden tragische verhalen van helden die voor grootheid streden, maar werden door een combinatie van het lot en hun eigen menselijke gebreken laag gebracht. De drie meest invloedrijke Griekse tragediërs waren Aeschylus, Sophocles en Euripides.
Griekse tragedie was een vorm van theater populair in Griekenland rond de 5e eeuw voor Christus. Deze speeltjes vertelden tragische verhalen van helden die voor grootheid streden, maar werden door een combinatie van het lot en hun eigen menselijke gebreken laag gebracht. Griekse tragedie vormde de basis voor vele conventies van het moderne theater, evenals elementen van de moderne literaire tragedie.
In het oude Griekenland werden tragedies uitgevoerd bij belangrijke ceremonies, waarschijnlijk van religieuze betekenis. Historici geloven dat deze ceremonies ter ere van Dionysus, God van de oogst en vruchtbaarheid werden gehouden, en die geitenoffers speelden een rol in hen, omdat het woord "tragedie" afkomstig is van het Griekse woord voor "geit". Gezien het serieuze ritueel waarvan ze deel uitmaakten, bestroffen Griekse tragedies gewichtige onderwerpen van leven en dood, lot en vrijheid. Ze maakten ook gebruik van hoge taal en een verhoogde toon, die een tragisch drama onderscheidt van de 'lagere' literaire vorm van komedie.
Griekse tragedies werkten volgens strikte artistieke en ethische richtlijnen, alhoewel deze een beetje veranderden, afhankelijk van de dominante dramaturg van de tijd. In het algemeen hebben Griekse tragedies een hooggeboren karakter van gewone morele deugd. Dit betekent dat het karakter, hoewel niet schurk, een realistische maar dodelijke fout, bekend als hamartia, vertoont. De focus van een tragedie ligt op de psychologische en ethische eigenschappen van de protagonist, in plaats van hun fysieke of sociologische. Naarmate de actie vordert, worden de eigen tekortkomingen van de personages doorgevoerd naar hun ondergang. Hoewel de keuzes van het karakter belangrijk zijn, wordt het tragische plot beschouwd als dominanter dan het karakter. Dit weerspiegelt de noodzaak van het lot. Het plot, zoals het lot, beweegt naar zijn onvermijdelijke tragische klimaks ondanks de karakteristieke pogingen om het te vermijden. Deze ernstige uitkomst was bedoeld om medelijden en angst in het publiek op te wekken, niet om alleen te lijden, maar voor de kennis die het lijden bracht. De meeste Griekse tragedies bevatten een koor, een groep gemaskeerde artiesten die commentaar geven op de actie en het publiek heeft gehelp om zijn betekenis te verwerken. Zo'n begrip was onderdeel van het Griekse concept van catharsis, het idee dat intense emoties in een veilige omgeving ervaren, hebben een gezonde vorm van emotionele reiniging veroorzaakt die de geest verfrissen.
De drie meest invloedrijke dramatisten van het oude Griekenland waren Aeschylus, Sophocles en Euripides. Alhoewel deze tragediërs samen honderden spellen schreven, zijn er ruim twee dozen over. Onder hun meest blijvende tragedies zijn Agamemnon , Antigone en Oedipus de Koning. Deze klassiekers worden nog steeds veel gelezen en hun invloed is te vinden in moderne literaire en filmtragedies.
Griekse tragedie is een vorm van oude drama die in Griekenland is ontstaan en serieuze verhalen vertelt over menselijk lijden en morele dilemma's, vaak met goden en helden. Het werd opgevoerd in grote openluchttheaters en staat bekend om zijn poëtische taal en de verkenning van thema's als lot, rechtvaardigheid en hubris.
De drie beroemdste Griekse tragedie-dramaturgen zijn Aischylos, Sophocles en Euripides. Hun werken worden nog steeds bestudeerd en opgevoerd vanwege hun krachtige vertelstijl en invloed op de Westerse literatuur.
Belangrijke kenmerken van een Griekse tragedie zijn een tragisch held met een fatale fout, een koor dat de actie commentarieert, thema's van lot en goden, en een structuur met proloog, episodes, stasimon (koorliederen) en exodus (afsluiting).
Griekse tragedies werden opgevoerd in grote openluchttheaters tijdens religieuze festivals, met alle rollen gespeeld door mannen die maskers en kostuums droegen. De voorstellingen gebruikten muziek, dans en een koor om het verhaal te versterken.
Griekse tragedies zijn belangrijk omdat ze universele thema's zoals lot, rechtvaardigheid en moraliteit verkennen, en invloed hebben op drama, literatuur en filosofie door de eeuwen heen. Het bestuderen ervan helpt ons de oude Griekse cultuur en de wortels van het moderne verhalen vertellen te begrijpen.