Poezja konkretna wykorzystuje swoją formę i wizualną strukturę, odzwierciedlając jej znaczenie lub realizację celów artystycznych. Konkretne wiersze często układają słowa w kształcie obrazu. Mogą też grać z fizycznym wyglądem wiersza, zmieniając wielkie litery i interpunkcje, łamiąc wyrazy i słowa w nieoczekiwanych miejscach, rozsiewając znaczące słowa na całej stronie i polegając na białej przestrzeni, aby przekazać znaczenie i piękno.
Poezją konkretną jest każda poezja, która wykorzystuje swoją formę i strukturę wizualną do odzwierciedlenia jej znaczenia lub realizacji artystycznego celu. Czasami oznacza to, że słowa wiersza tworzą określony kształt, taki jak łabędź i jego odbicie w poemacie "Łabędzie i Cień" Johna Hollandera. Inne betonowe wiersze mogą bawić się wyglądem poety, wykorzystując nietypową wielkie litery i interpunkcje, łamiąc wyrazy i słowa w nieoczekiwanych miejscach, rozsiewając znaczące słowa na całej stronie i opierając się na białych odstępach, aby przekazać znaczenie i piękno. Konkretni poeci troszczą się tak samo często, a często o wyglądzie poematu, jak o poezji. W związku z tym konkretne wiersze nie są ogólnie przeznaczone do czytania na głos, ponieważ ich znaczenia zostaną utracone w czysto ustnym przedstawieniu.
Chociaż istnieją dowody, że starożytni Grecy napisali wiersze ukształtowane do reprezentowania obiektów, konkretna poezja we współczesnym świecie jest stosunkowo niedawną formą literacką. Modernistyczni poeci grają z formą i rozstawem na początku XX wieku, jak w dziełach wyobraźni takich jak Ezra Pound. Eksperymentalna poezja EE Cummings również uosabiała wiele konkretnych elementów, które wyłania się z strukturalnych norm tradycyjnej poezji i zawierało przerwy na słowa i rozstawienie się do wiadomości wierszy. Ta fuzja fizycznego formatu z treścią tematyczną trwa nadal w niektórych poezjach do dziś. W poezji wielu poetów XX i XXI wieku splotkuje konkretne elementy. Na przykład znana "matka do syna" Langston Hughes zawiera krótkie, szorstkie linie, które reprezentują szorstkie, złamane schody schodów metaforycznych poematów.
Po latach pięćdziesiątych konkretna poezja przekształciła się w formę jeszcze bardziej opartą na obrazie. W pewnym sensie słowa stały się podporządkowane artystycznemu wizerunkowi. Ci późniejsi poeci rozstawili słowa, sylaby, litery i znaki interpunkcyjne w celu stworzenia obrazów obrazowych. Ta forma poezji zachęca do artystycznej syntezy elementów słownych i wizualnych. Twórcy poetyki twórczej nadal grają w tym kształcie poprzez włączenie elementów sztuki fotograficznej, a nawet dźwięków do ich sztuki poetyckiej.