Tragedia to gałąź dramatu, która w poważny sposób odnosi się do smutnego upadku bohatera. W wielu tragediach protagonista jest tragicznym bohaterem wywyższonego statusu społecznego, którego własna wada charakteru łączy się z losem, aby doprowadzić do ich ruiny.
Tragedia to gałąź literatury, która w poważny sposób odnosi się do smutnego upadku bohatera. W klasycznej tragedii bohater jest tragicznym bohaterem wywyższonego statusu społecznego, którego własna wada charakteru łączy się z losem, aby doprowadzić do ich ruiny. Jednak w ostatnich stuleciach tragedia przybierała inne formy, z bohaterami o nieistotności społecznej i usunięciem tragicznej luki, która sugeruje całkowitą bezsilność postaci w obliczu współczesnych wyzwań. Niezależnie od szczegółów, wszystkie tragedie próbują zbadać poważne problemy istnienia, zwłaszcza związek między człowiekiem a wszechświatem.
Tragiczna forma została po raz pierwszy rozwinięta przez starożytnych Greków jako sztuka dramatyczna. Naukowcy, jak Sofokles czy Eurypides, pisali tragiczne dramaty, które towarzyszyły rytualnym obchodom religijnym. Te przedstawienia ustaliły pojęcia tragicznego bohatera, tragiczną wadę (hamartia) i wynikającą z niej katharsis. Wejścia i wyjścia z zamaskowanego chóru, który dostarczył komentarza podczas całej zabawy, prefigurowały zmiany sceny późniejszego teatru. Model grecki wywołał współczucie i strach przed publicznością w wyniku tragicznej zależności między wyborem postaci i ich nieuchronnym losem. Grecy tragiczni bohaterowie zwykle zaczynają grę na wysokości ich mocy - szczęśliwi, szanowani, odnoszą sukcesy i szlachetne narodziny. Ich własne niepowodzenia natury sprawiają, że popełniają szereg błędów, które prowadzą do ich upadku. Smutek wywołany tragedią wynika z zdolności widzów do zrozumienia myśli bohatera i wyobrażenia sobie w swoich butach. To powiązanie z tragicznym bohaterem pozostało centralnym elementem tego gatunku pomimo wielu zmian w ciągu wieków.
Po upływie okresu pożerania literatury przez kilka stuleci tragedia przeżyła odrodzenie w XVI i XVII wieku w elżbietańskiej Anglii i teatrze francuskiego baroku. Pisarze angielscy, jak Christopher Marlowe i William Szekspir, kontynuowali grecką tradycję tragicznych bohaterów przynoszonych przez własne wady, podobnie jak w tragicznej historii dr Faustusa , Othello czy Makbeta . Wprowadzili jednak więcej zwykłych bohaterów i wzbogacili swoje opowieści o dodanie subplotów. Francuscy pisarze, tacy jak Racine, Corneille i Molière, włączyli do siebie protagonistów, którzy pomogli popularyzować tragikomedycję, w której tragedia zakończyła się szczęśliwym rezultatem.
W ciągu następnych kilku wieków tragedia ewoluowała wraz z rozwojem powieści. Powieści takie jak Wichrowe Wzgórza Emily Bronte, Wielkie Gatsby F. Scotta Fitzgeralda oraz Przestępstwo i Kara Dostojewskiego przenosiły elementy tragedii do postaci narracyjnej. Mimo że nie doszło już do dramatycznego charakteru gry, tragiczne powieści pomogły jednak rozwiązać wielkie kwestie religijne i religijne dotyczące ludzkiego cierpienia. Dziś tragedia pozostaje bardzo cenionym gatunkiem literackim. W miarę jak współczesne widowiska nadal mają tragedie z tysiącleci, nadal produkują nowe odmiany tego gatunku na scenie, na stronie i na ekranie.
Stwórz własną Storyboard
Wypróbuj za darmo!Stwórz własną Storyboard
Wypróbuj za darmo!Przykłady tragedia
- Tragiczna historia dr Faustusa
- Księżna Malfi
- < Hamlet
- Othello
- Makbet
- Wielki Gatsby
- Wichrowe Wzgórza
- Zbrodnia i kara
- Romeo i Julia
- Śmierć sprzedającego
Wypróbuj Przez 1 Miesiąc
30 dniowa gwarancja zwrotu pieniedzy Tylko nowi klienci Pełna cena po ofercie wstępnej
© 2024 - Clever Prototypes, LLC - Wszelkie prawa zastrzeżone.
StoryboardThat jest znakiem towarowym firmy Clever Prototypes , LLC , zarejestrowanym w Urzędzie Patentów i Znaków Towarowych USA