Tematy, symbole i motywy ożywia się podczas korzystania ze scenopisu. W tej aktywności uczniowie będą identyfikować motywy i symbole z powieści i popierać ich wybory szczegółami z tekstu.
Głównym tematem w powieści Rzeczy, które noszą, są ciężary, które nosimy. Pierwszy rozdział powieści poświęcony jest obciążeniom fizycznym i emocjonalnym, jakie mężczyźni niosą z nimi podczas marszu: broń, sprzęt, zdjęcia, listy, nadzieja, strach, wspomnienia i poczucie winy. Niektóre z tych rzeczy stwarzają fizyczne obciążenie, które musi zostać poniesione; Dla niektórych mężczyzn obciążenia emocjonalne ważą więcej niż sprzęt. Na przykład, porucznik Cross czuje się odpowiedzialny za myślenie o swojej miłości do Martha, zamiast dbać o jego bezpieczeństwo ludzi; Kiedy Ted Lavender zostaje zabity przez snajpera, porucznik Cross niesie ze sobą tę winy i rozpruwa wszystkie listy Martha. Rzeczy, które przenoszą, są relatywne dla czytelników, ponieważ wszyscy noszą z nami rzeczy, które podnoszą nas do góry lub ciągnie nas w dół.
Innym ważnym tematem w powieści "Rzeczy, które prowadzą" jest badanie relacji pomiędzy historią a prawdą. O'Brien analizuje różne aspekty prawdziwej historii wojny w swoim rozdziale "Jak powiedzieć prawdziwą historię wojny". Wśród niektórych cech, zauważa prawdziwą historię wojny "nigdy nie jest moralny. Nie zaleca, nie zachęca do cnoty ani nie sugeruje wzorcowych zachowań człowieka ani powstrzymuje mężczyzn przed robieniem rzeczy, które mężczyźni zawsze robili. "Nie można uwierzyć w prawdziwą historię wojny ... Często szalone rzeczy są prawdziwe, a normalne rzeczy "Ponieważ rzeczy normalne są konieczne, abyś uwierzyła w naprawdę niesamowitą szaleńczość". W niektórych przypadkach nigdy nie można powiedzieć prawdziwej wojny. Opowieści O'Briena często prezentują jedną historię lub pomysł liniowy, a później zaprzeczy temu. Będzie zmieniać imiona i nazwiska, ale także łączy doświadczenia i przyznaje, że czasami "obrazy się pogmatlają". Nie czyni to jednak prawdziwą opowieścią; Prawdziwa historia nie zawsze dotyczy pamięci. Chodzi o emocje. Prawda emocjonalna jest prawdziwsza niż pamięć. Opowieści O'Briena nie zawsze trzymają się szczegółów, ale przekazują to samo uczucie i te same tematy, co jest dla niego i dla innych żołnierzami wyższą prawdą. Pisze: "Chcę, żebyś poczuła to, co czułem. Chcę, żebyś wiedział, dlaczego historia prawdy jest czasem bardziej prawdziwą, niż prawdą.
Dodatkowym ważnym tematem w powieści Rzeczy, które Carried jest poczucie winy. Jest oczywiste poczucie winy, że mężczyźni noszą ze swoich błędów, ludzi, których zabijali, od nieoczekiwanych szans i możliwości z tym związanych. Jest też inna wina, którą Norman Bowker pisze w liście do O'Brien kilka lat po powrocie do domu. Mówi O'Brienowi: "Rzecz jest, nie ma gdzie pójść. Nie tylko w tym kiepskim małym miasteczku. Ogólnie. Moje życie, mam na myśli. To prawie tak, jakbym zabił w Nam ... "Bowker wyraża swoją frustrację, że nie powinien mieć co narzekać: żył, pojechał do domu, znów ma bezpieczeństwo i bezpieczeństwo. Nie potrafi jednak podjąć pracy, nie czuje się normalnie i nie potrafi tego zrozumieć. Wielu żołnierzy wraca do domu i nagle uważa się, że chcą wrócić do wojny, gdzie życie jest o wiele prostsze. Czuje się winny, że nie jest w stanie wrócić do "normalnego" i nie czuć się bardziej wdzięczny za bycie w domu. Po przeczytaniu jego listu O'Brien poczuje poczucie winy, że nigdy nie doświadczył drżących duchów, które osłabiły Bowkera i innych, ale zdaje sobie sprawę, że znalazł rodzaj katharsis poprzez jego pisanie. Jego pisanie pozwala mu na wyrażenie winy o swoich błędach i wyborach oraz o rzeczach, które widział.
Innym tematem, który powieść "Rzeczy, które prowadzą", jest akceptacja. O'Brien używa swojego pisania, aby przyjąć własne doświadczenia i zbadać różne rodzaje prawdy, o których wie, że istnieją. W całej powieści mężczyźni przystępują do rzeczywistych sytuacji: obowiązków, które muszą wykonywać; Śmierć Kiowa, Curt Lemon i Ted Lavender; Akceptacja ich roli w jednostce; Akceptacja walki; Akceptacja, że nawet w czasie wojny, jest też piękno. Szczur Kiley przyznaje, że jego przyjaciel Curt Lemon śmierć, strzelając do bawoły dziecka, a następnie nie jest w stanie zaakceptować wojny i strzelał do nóg. Kiedy wrócili do domu, Bowker nie jest w stanie zaakceptować swojej nowej roli cywilnej i się zawiesza; Ted Lavender zaakceptował swoje realia, stosując środki uspokajające, dopóki nie zostanie zastrzelony. Mężczyźni radzą sobie i akceptują nowe sytuacje na różne sposoby. Historie O'Briena próbują doprowadzić do akceptacji ich historii wojennej, kolektywnej historii - prawd, która obejmuje również wydarzeń-prawdy i istnieje w jednym, spójnym wszechświecie w ich umysłach.
Ważnym powtarzającym się motywem w powieści "Rzeczy, które prowadzą", jest dyskusja O'Briena o celach opowieści. Mówi o tym, jak opowiadanie jego historii niekoniecznie jest dla niego terapią, ale jest chirurgiczne. Mówi, że opowiadanie historii wojny powoduje, że wychodzą z przeszłości i teraźniejszości, a ich celem jest przyłączenie się do przeszłości w przyszłość. Pisze: "Historie są wieczne, gdy pamięć jest skasowana, gdy nie ma nic do zapamiętania oprócz tej opowieści". Analizuje jego skłonność do ciągłego opowiadania historii tak wiele lat po wojnie jako 43-latek, kiedy jego Córka Kathleen na niego powołuje. Zakłada, że powinien pisać o czymś innym, ale równocześnie widzi znaczenie utrzymania historii - utrzymuje wspomnienia, przyjaciół, a nawet błędy.
Ważnym, powtarzającym się symbolem w powieści Rzeczy, które przynoszą, jest młody Wietnamczycy, który O'Brien mógł lub nie mógł zabić. To pasuje do myśli O'Briena, że każdy żołnierz ponosi ciężar wojny. Dla O'Briena, ten człowiek wydaje się być jedną z większych rzeczy, które nadal niesie. O'Brien opisuje człowieka w groteskowych szczegółach po tym, jak go zabił, ale spekuluje, kto to był mężczyzna, a niektóre szczegóły biograficzne wydają się być zgodne z własnym życiem O'Briena. Związany jest z mężczyzną, choć nie jest jasne, czy go zabił. Niezależnie od tego, człowiek jest duchem w opowieściach, które O'Brien wyraźnie stara się sobie z tym poradzić.
Innym ważnym symbolem w powieści Rzeczy, które prowadzą, jest pole, gdzie Kiowa umiera. Najbardziej przyjemny termin to pole pełne bagiennych odpadów: "toaleta w wiosce". Mężczyźni osiadają w pobliżu, a pole jest atakowane w nocy. Norman Bowker mówi o tym, że zmierza ku krzyczącej Kiowie, ale kiedy się do niego podbiega, jest już pod maczugą. Wpatruje się w niego, a Bowker odpuszcza but, bo też może czuć się, jak się przesuwa. Bowker mówi, że mógł wygrać Srebrną Gwiazdę, gdyby nie było jej zapach. Później w powieści O'Brien ujawnia, że nie była to Bowker, która straciła nerwę i Srebrną Gwiazdę tej nocy; to był on. Później O'Brien odwiedza pole ze swoją córką Kathleen. Jasne jest, że śmierć Kiowa wciąż go waży.
(Te instrukcje są w pełni konfigurowalne. Po kliknięciu „Kopiuj działanie”, zaktualizuj instrukcje na karcie Edytuj zadania.)
Utwórz storyboard, który identyfikuje powtarzające się motywy w Rzeczy, które prowadzili. Zilustruj instancje każdego motywu i napisz krótką opisy poniżej każdej komórki.