Personifikacja Definicja: gdy autor nadaje cechom podobnym do człowieka obiekty inne niż ludzkie lub abstrakcyjne pomysły.
Personifikacja ma miejsce, gdy autor nadaje cechy ludzkie przedmiotowi nieożywionemu, zwierzęciu, sile naturalnej lub abstrakcyjnej idei. Jest to figura retoryczna, której można użyć do uproszczenia lub zapoznania się ze złożonym problemem lub ideą, lub jako przykład ironii w historii. Personifikacji najczęściej używa się w odniesieniu do abstrakcyjnych idei związanych z emocjami, takimi jak miłość, nienawiść i zazdrość, a także do zjawisk naturalnych, takich jak śmierć, narodziny i burze. Można go również używać w celach humorystycznych, jak w bajkach Ezopa, m.in. „Żółw i zając”. W tej historii żółw dowiaduje się, że „powolny i stały wygrywa wyścig” z zającem; w międzyczasie ego zająca powoduje, że przegrywa wyścig z wolno poruszającym się gadem. Personifikacja występuje zwykle w poezji i fikcji i może być niezwykle przydatna do wyjaśniania dzieciom skomplikowanych tematów. Personifikacji można również użyć do stworzenia cech odzwierciedlających scenerię lub nastrój opowieści lub do stworzenia ważnego symbolu, jak na przykład opis krzewu róży rosnącego za drzwiami więzienia w „Szkarłatnej liście” Nathaniela Hawthorne’a.
Hej, nieźle, nie,
Kot i skrzypce, Krowa przeskoczyła Księżyc;
Mały pies zaśmiał się
Aby zobaczyć taki sport,
I naczynie uciekło łyżką.
Koniecznie sprawdź nasz artykuł " Język figuratywny "!
Personifikacja to środek stylistyczny, w którym cechy ludzkie przypisuje się zwierzętom, przedmiotom lub ideom. Pomaga czytelnikom lepiej łączyć się z elementami nie-żywymi, czyniąc je bardziej relatywnymi i wyrazistymi.
Aby nauczyć personifikacji, zacznij od dzielenia się przykładami z opowiadań lub wierszy, a następnie poproś uczniów, aby tworzyli zdania, nadając cechy ludzkie codziennym przedmiotom. Używaj wizualizacji i zachęcaj do kreatywności, aby lepiej zrozumieć.
Personifikacja dodaje emocje, wyobraźnię i głębię do pisania. Pomaga czytelnikom wizualizować sceny i nawiązywać bardziej znaczące połączenia z ideami lub przedmiotami.
Przykłady personifikacji obejmują: "Wiatr szeptał wśród drzew," i "Budzik krzyczał do mnie, żebym wstał." Te przykłady pokazują, jak nie-żywe rzeczy zachowują się jak ludzie.
Personifikacja nadaje cechy ludzkie rzeczom nieożywionym, podczas gdy metafora bezpośrednio porównuje dwa niepowiązane elementy. Na przykład, personifikacja: "Słońce uśmiecha się," metafora: "Czas to złodziej."