Trajedi, ciddi bir şekilde bir kahramanın kederli düşüşüne hitap eden bir drama dalıdır. Birçok trajedide kahramanın karakteristiğiyle ilgili kusurları kaderle birleşerek yıkıma neden olan trajik bir sosyal statüye sahip bir kahramandır.
Trajedi, ciddi bir şekilde bir kahramanın kederli düşüşünü ele alan bir edebiyat dalıdır. Klasik trajedide, kahraman, kendi karakter kusuru kaderi ile berbat etmek için bir araya gelen trajik bir sosyal statüye sahip bir kahramandır. Bununla birlikte, son yüzyılda trajedi, toplumsal önemin önderlikçileri ve modern zorluklar karşısında bir karakterin tam güçsüzlüğünü önermek için trajik kusurun ortadan kaldırılması gibi diğer biçimleri de almıştır. Ayrıntılardan bağımsız olarak, tüm trajediler varoluşun ciddi sorularını, özellikle de insan ile evren arasındaki ilişkiyi incelemeye çalışıyorlar.
Trajik form ilk olarak eski Yunanlılar tarafından dramatik bir sanat olarak geliştirildi. Sophocles ve Euripides gibi oyun yazarları dinsel kutlamaya eşlik edecek trajik dramalar yazdılar. Bu oyunlar, trajik kahraman, trajik kusur (hamartya) ve ortaya çıkan katarsizm kavramlarını ortaya koydu. Oyun boyunca yorum yapan maskeli bir koronun giriş ve çıkışları, sonraki tiyatronun sahne değişikliklerini ön plana çıkarıyordu. Yunan modeli, bir karakter seçimi ve kaçınılmaz kaderi arasındaki trajik karşılıklı etkileşimin bir sonucu olarak bir izleyiciden merhameti ve korkuyu ortaya çıkardı. Yunan trajik kahramanları tipik olarak güçlerinin üstünde - mutlu, saygın, başarılı ve asil doğumla - oyuna başlarlar. Bununla birlikte, kendi karakter başarısızlıkları, onların çöküşüne yol açan bir dizi hata yapmalarına neden olmaktadır. Trajediden kaynaklanan keder, izleyicilerin kahramanın düşüncelerini anlamalarına ve kendilerini ayakkabılarıyla hayal etmelerinden kaynaklanmaktadır. Trajik kahramanla olan bu bağ, yüzyıllar boyunca pek çok varyasyona rağmen bu türün merkezi olmuştur.
Birkaç yüzyıl boyunca tercih edilen bir edebiyat türü olarak ölünce trajedi, 16. ve 17. yüzyıllar boyunca İngiltere Elizabeth ve Fransız Barok tiyatrosunda canlanma yaşadı. Christopher Marlowe ve William Shakespeare gibi İngiliz yazarlar, trajik kahraman geleneğini , Dr. Faustus , Othello veya Macbeth'in Trajik Tarihi'nde olduğu gibi, kendi kusurlarına göre düşük tutmaya devam ettiler. Bununla birlikte daha sıradan kahramanlar tanıtıyorlardı ve masallarını alt bölümlerin eklenmesiyle zenginleştirdiler. Racine, Corneille ve Molière gibi Fransız yazarlar doğuştan gelen başrol oyuncularını içerdiler, ancak trajedilerin mutlu bir sonuçla sonuçlandığı trajikomedi popülerleştirdi.
Önümüzdeki birkaç yüzyılda trajedi, romanın büyümesi ile birlikte gelişti. Emily Bronte'nin Wuthering Heights , F. Scott Fitzgerald'ın The Great Gatsby ve Dostoyevski'nin Suç ve Cezası gibi romanlar trajedinin öykülerini anlatı biçimine dönüştürdü. Artık oyunun dramatik karakterini takip etmemelerine rağmen trajik romanlar insan acısını çevreleyen büyük dini ve psikolojik soruları ele almıştı. Bugün trajedi çok değerli edebi bir türe ait. Modern izleyiciler binlerce yıldır trajedilerin tadını çıkarmaya devam ederken sahne, sayfa ve ekran için de yeni türde varyasyonlar üretmeye devam ediyorlar.
Trajedi edebiyatta, ana karakterin ciddi talihsizlik veya acı çektiği ve genellikle felaketle sonuçlanan bir drama veya hikayedir. Trajediler genellikle kader, kayıp ve insan kusurları gibi önemli temaları keşfeder.
Trajedinin temel özellikleri arasında soylu veya önemli bir karakter, ciddi bir olay örgüsü, bir trajik kusur (hamartia) ve kişisel seçimler veya kader nedeniyle düşüş bulunur. Trajediler genellikle seyircide acıma ve korku duyguları uyandırır.
Trajedi, genellikle ana karakterin düşüşü veya ölümüyle sona erer ve ciddi, kasvetli temaları işlerken, komedi genellikle mutlu sonla biter ve mizahi veya hafif konulara odaklanır.
Ünlü trajedi yazarları arasında William Shakespeare, Sophocles, Euripides ve Arthur Miller bulunur. Eserleri, duygusal derinlikleri ve insan doğasının keşfiyle incelenir.
Students study tragedies to understand complex emotions, moral choices, and the consequences of actions. These stories help develop empathy, critical thinking, and an appreciation for classic literature.