Wynalezienie Akweduktu

Wciąż niesamowity wyczyn inżynieryjny, akwedukty umożliwiły ludzkości dostęp do czystej, bieżącej wody, co znacznie poprawiło zdrowie publiczne i warunki sanitarne. Akwedukty dostarczały bieżącą wodę dla górnictwa, młynarstwa, rolnictwa i ogrodnictwa.

Skopiuj ten Scenariusz

Zrobić Własny

Skopiuj ten Scenariusz

Więcej opcji

Rozwój akweduktów

Akwedukty to sztuczne konstrukcje, które przenoszą wodę grawitacyjnie z jednego punktu do drugiego. Słowo akwedukt pochodzi od łacińskich słów aqua , oznaczających "wodę" i ducere , co oznacza "prowadzić" - słowo dosłownie oznacza "prowadzić wodę". Rzymianie słyną z akweduktów i są uważani za wielkich inżynierów tej technologii. Podobne układy zwane qanatami używali Persowie, Indianie i Egipcjanie setki lat wcześniej. Asyryjczycy zbudowali akwedukt przypominający strukturę rzymskiego akweduktu w około 691 rpne. Ten akwedukt był używany do dostarczania świeżej wody do miasta Niniwy i miał 10 metrów wysokości i 275 metrów długości w dolinie. Mimo to najwcześniejsze wykorzystanie akweduktów miało miejsce w cywilizacji minojskiej około 2000 roku pne. Były zrobione z odwróconych płytek glinianych, a czasem rur, które niosły wodę w niewielkiej odległości, podążając za konturami terenu.

Podczas gdy inne cywilizacje budowały akwedukty, Rzymianie zbudowali system, który służył ich stolicy Imperium i pozostaje ważnym osiągnięciem inżynieryjnym. W ciągu 500 lat zbudowano w sumie 11 akweduktów, by dostarczyć wodę do Rzymu z odległości nawet 92 km. Niektóre z nich są nadal w użyciu do dnia dzisiejszego. Nie wszystkie akwedukty przecinały doliny na kamiennych łukach. Wiele składało się z podziemnych konstrukcji wykonanych z kamienia i terakoty; stosowano również drewno, skórę, ołów i brąz. Grawitacja powodowała przepływ wody przez rury i przez kilka zbiorników dystrybucyjnych w mieście. Te akwedukty dostarczały także rzymskie fontanny, łaźnie, a nawet prywatne wille. Rzymianie zazwyczaj nie magazynowali wody, a nadmiar był używany do przepłukiwania kanałów, przyczyniając się do sanitacji miasta. Wynalezienie akweduktów, które wykorzystywały łuk, umożliwiło Rzymianom budowę większych systemów, a dzięki nowym materiałom, takim jak beton i cement wodoodporny, mogły przenosić wodę wzdłuż najprostszej możliwej trasy.

Akwedukty zostały jeszcze bardziej wydajne dzięki wynalezieniu odwróconego syfonu, który pozwalał grawitacji wypychać wodę przez rury. Rzymianie mieli gadżety do zarządzania ciśnieniem i regulowania przepływu wody, zbiorników magazynowych, osadników i filtrów siatkowych. Woda może być nawet "odświeżona" poprzez napowietrzenie jej przez system kaskadowy. Podczas gdy w pobliżu akweduktów nie było dozwolonej działalności rolniczej, korzystały one z gospodarstw rolnych, ponieważ kanały odpływowe zapewniały wodę do nawadniania. W pierwszym wieku naszej ery istniało wiele konstrukcji akweduktów - prawdopodobnie związanych z rozprzestrzenianiem się imperium rzymskiego. Wzrosła wiedza na temat inżynierii, a projekty akweduktów rosły w skali, podobnie jak umiejętności, z jakich zostały zbudowane.

Akwedukty można wciąż oglądać w Grecji, Włoszech, Francji, Hiszpanii, Afryce Północnej i Azji Mniejszej. Jednak systemy popadły w ruinę, gdy centralne mocarstwo rzymskie pogorszyło się w 4. i 5. wieku. Przez większość średniowiecza ludzie w Europie Zachodniej powracali do pobierania wody ze studni i rzek. Po pewnym czasie zaczęto ponownie używać systemów akweduktów, szczególnie w klasztorach, a do XIV wieku miasto Brugge zbudowało system. System ten składał się z jednej cysterny, z której woda była pompowana za pomocą koła z kubłami na łańcuchu przez podziemne przewody.

Do XVIII wieku wprowadzono pompy parowe, podobnie jak ulepszone systemy ciśnieniowe. Te innowacje spowodowały dalsze zmiany i ulepszenia, ponieważ potrzebny był lepszy materiał rurowy. Podczas gdy nowoczesne akwedukty nie mają atrakcyjności wizualnej starożytnych, są one lepsze. Nowoczesne akwedukty mają setki kilometrów długości i zapewniają stały dopływ do dużych ośrodków miejskich i projektów nawadniania. Stan Kalifornia ma najdłuższy system akweduktów na świecie, niosący wodę o długości około 700 km (440 mil). Ogólnie rzecz biorąc, akwedukty zapewniają stały dopływ wody do obszarów o ograniczonych naturalnych źródłach wody. Ponadto akwedukty przyczyniły się do warunków sanitarnych, rozwoju technicznego, rozrywki publicznej oraz szeregu innych niezbędnych działań, w tym górnictwa, rolnictwa i młynarstwa.

Stwórz własną Storyboard

Wypróbuj za darmo!

Przykłady efektów akweduktów

• Budowa i udoskonalenie systemów akweduktów umożliwiło zaawansowaną inżynierię, co doprowadziło do powstania większej liczby innowacji, w tym systemów pomp parowych i ciśnieniowych.


• Stała podaż wody pozwalała mężczyznom i kobietom spędzać więcej czasu na innych zajęciach, w tym na pracy, filozofii, biznesie i edukacji - wszystko to przyczyniło się do powstania bardziej cywilizowanego społeczeństwa.


• Budowa akweduktów zapewniła miejsca pracy, przyczyniła się do rozwoju gospodarki Rzymu, i spowodowała rozwój inżynierii jako dziedziny.


• Stały dopływ bieżącej wody oznaczał, że można poprzeć większe populacje, co przyczyniło się do procesu urbanizacji.


• Akwedukty zmniejszyły chorobę przenoszoną przez wodę, ograniczając liczbę stojących lub zanieczyszczonych źródeł wody. Poprawiły także warunki sanitarne i zdrowie publiczne.


• Akwedukty dostarczały farmy i kopalnie, co skutkowało zaawansowaniem technologicznym i rozwojem tych branż.