Powieść podzielona jest na cztery różne części: historia Ottona pod koniec XIX wieku w Niemczech; historia Friedricha w 1933 w Niemczech; historia Mike'a w 1935 w Pensylwanii; i historia Ivy w 1942 roku w południowej Kalifornii.
Echo zaczyna się od młodego chłopca o imieniu Otto, który bawi się w chowanego w Schwarzwaldzie w Niemczech pod koniec XIX wieku. Autor mówi nam, że minęło 50 lat przed „wojną, która zakończy wszystkie wojny”, czyli I Wojną Światową. Otto ukrywał się przed swoją przyjaciółką Matyldą, w której się podkochuje. Kupił tego dnia książkę i harmonijkę od podróżującej kobiety. Znudzony, czekając na znalezienie, usiadł i zaczął czytać. Książka była bajką pod tytułem "13. Harmonijka ustna Otto Messenger". Książka przyciągnęła go, ponieważ tytuł zawierał jego imię.
Książka opisuje króla i królową, którzy pragnęli, aby dzieci zostały dziedzicami tronu. Jednak, gdy królowa urodziła dziewczynkę, straszny i obojętny król był zły. Tylko chłopiec mógł być następcą tronu, więc uważał, że córka jest bezużyteczna. Potajemnie kazał położnej zabrać dziecko i powiedział zrozpaczonej królowej, że dziecko zmarło przy porodzie.
Położna była miłą i opiekuńczą kobietą. Zamiast pozostawić bezbronne dziecko wilkom, jak polecił król, zabrała je do swojej kuzynki, wiedźmy, która mieszkała w lesie. Położna wiedziała, że wiedźma nie będzie w stanie być najlepszą matką, ale uznała, że to o wiele lepsze niż pozostawienie dziecka na śmierć w lesie. Przed wyjazdem położna udzieliła maleństwu specjalnego błogosławieństwa. Powiedziała: „Twój los nie jest jeszcze przesądzony. Nawet w najciemniejszą noc zabłyśnie gwiazda, zadzwoni dzwonek, zostanie odsłonięta ścieżka.”
Królowa urodziła jeszcze dwa razy w odstępie dwóch lat. Za każdym razem była to córka i odpowiedź króla była taka sama. Za każdym razem położna robiła to, co uważała za słuszne: powierzała dzieci wiedźmie i udzielała im specjalnego błogosławieństwa. Czarownica bezdusznie nazywała ich Eins, Zwei i Drei (jeden, dwa, trzy).
Otto był tak pochłonięty czytaniem, że kiedy podniósł wzrok znad książki, zdał sobie sprawę, że zgubił się w lesie. Próbując znaleźć drogę, natknął się na trzy dziewczyny. Byli to Eins, Zwei i Drei! Kiedy powiedział, że muszą to być dziewczyny z jego książki, poprosili go, aby kontynuował czytanie ich historii.
Trwało to nadal, gdy królowa w końcu urodziła chłopca, podczas gdy Eins, Zwei i Drei zostali, by służyć wiedźmie głęboko w lesie w znojnym życiu. Wraz z narodzinami syna król był zachwycony i ogłosił dziecko jako swoje pierwsze dziecko, następcę tronu. Po kilku latach okrutny król zmarł, a położna w końcu przerwała milczenie na temat trzech sióstr w lesie, mówiąc o tym młodemu następcy tronu i jego matce, królowej. Pragnęli zobaczyć dziewczyny i przywieźć je do domu, tam gdzie ich miejsce. Położna poszła po nie, aby zabrać je z powrotem do matki i brata. Ale samolubna wiedźma nie chciała stracić swoich służących. Zjadliwie rzuciła klątwę, by uwięzić Einsa, Zwei i Drei i powstrzymać ich przed opuszczeniem lasu na zawsze! Klątwa brzmiała: „Posłaniec sprowadził cię. Jeden i ten sam musi cię wyprowadzić. Nie możesz odejść w ziemskiej formie. Twoje duchy do narodzonego drewnianego wiatru. Ciemne wrota śmierci, bo tutaj będziesz jeszcze bardziej marnieć.
W tym momencie kończy się „13. Harmonijka ustna Otto Messenger” i zostają tylko puste strony. Eins, Zwei i Drei potwierdzili, że historia jest prawdziwa i że rzeczywiście byli uwięzieni w lesie od czasu klątwy wiedźmy. Wierzą, że harmonijka Otto była kluczem do ich zbawienia. Każdy z nich gra muzykę na harmonijce ustnej, napełniając ją swoją energią. Następnie pomogli Ottonowi znaleźć się w bezpiecznym miejscu. Jego rozgorączkowani rodzice znajdują go po wielogodzinnych poszukiwaniach. Podczas gdy Otto bezpiecznie wydostał się z lasu, był smutny, że nikt nie uwierzył w jego historię. Tylko Matylda mu uwierzyła. Po pewnym czasie, aby zadowolić rodziców, przestał opowiadać historię Eins, Zwei i Drei i odłożył książkę i harmonijkę na wiele lat.
Friedrich Schmidt urodził się ze znamieniem, które obejmuje połowę jego twarzy. Podczas gdy kochający ojciec Friedricha, Martin, zachęcał go do kreatywności i uspokajał go, zbłąkani rówieśnicy Friedricha traktowali go okropnie z powodu jego wyglądu. Aby oszczędzić Friedrichowi ich udręki, Martin uczył go w domu. Przywiózł także Friedricha jako praktykanta w fabryce Trossingen Harmonica. Pracowali tam Martin i jego brat, jowialny wujek Friedricha Gunter. Robotnicy byli mili, a Fryderyk rozwijał się w tworzeniu harmonijek, studiach i muzyce. Jednak w 1933 roku sytuacja szybko zmieniła się na gorsze w Niemczech wraz z dojściem Hitlera do władzy.
Friedrich kochał muzykę i marzył, by pewnego dnia zostać wielkim dyrygentem. Zawsze słyszał muzykę grającą w jego umyśle. Było to dla niego pocieszeniem i radością. Ale kiedy szaleńczo dyrygował niewidzialną orkiestrą, wychwycił szyderstwo swoich rówieśników. Pewnego dnia Friedrich usłyszał harmonijkę dzwoniącą do niego z opuszczonego miejsca pracy. Jego wujek Gunter nauczył go grać na harmonijce ustnej i Friedrich wiedział, że ta jest wyjątkowa. Miał zaznaczone czerwone M. Każdy, kto słyszał, jak Friedrich gra na harmonijce, zgodził się, że ma ona wyjątkowo nietypowy ton. Za każdym razem, gdy go grał, był przepełniony poczuciem mocy i pewności siebie.
Friedrich grał również na wiolonczeli, podobnie jak jego ojciec, który występował w orkiestrze symfonicznej. Jego siostra Elisabeth grała na pianinie, a rodzina związała się muzyką, często grając razem. Jednakże, podczas gdy Elisabeth szkoliła się na pielęgniarkę, ideologia Hitlera zrobiła jej pranie mózgu, ku przerażeniu jej ojca. Ojciec Friedricha otwarcie mówił o swoim sprzeciwie wobec bigoteryjnej, barbarzyńskiej polityki Hitlera. Z tego powodu Martin został aresztowany przez nazistowskie Brązowe Koszule i wysłany do obozu koncentracyjnego w Dachau! Ludzie w Dauchau byli torturowani i pracowali aż do śmierci. Friedrich i wujek Gunter opracowali tajny plan, aby go wydostać, a nawet zaryzykowali poproszenie „hitlerynki” Elisabeth o pomoc w uratowaniu jej ojca. Co zaskakujące, Elisabeth przeszła i potajemnie wysłała Friedrichowi i wujkowi Gunterowi wystarczająco dużo pieniędzy, by przekupić strażników w Dachau i zapewnić uwolnienie ich ojca.Friedrich wiedział, że nie może wziąć niczego wartościowego podczas swojej misji ratowania ojca. Swoją cenną harmonijkę umieścił w pudełku w Fabryce Harmonijek Trossingen, aby wysłać go do klientów na całym świecie. Wszystko było gotowe do jego ucieczki, jednak kiedy Friedrich wsiadł do pociągu do Dachau, został zauważony przez nazistowskich żołnierzy! Kiedy próbowali go aresztować, Friedrich usłyszał w głowie piękną muzykę. Zaczął dziko dyrygować swoją wymyśloną orkiestrą! Tu autor pozostawia czytelnika zawieszonego w napięciu.
Mike Flannery i jego młodszy brat Frankie mieszkali w sierocińcu Bishopa w 1935 roku, na obrzeżach Filadelfii. Mieli kochającą matkę, która zmarła, gdy byli młodzi. Następnie byli wychowywani przez dobroduszną i muzyczną babcię, aż zachorowała. Wysłała ich do Bishopa, ponieważ miał fortepian, na którym mogli grać. Nauczyła Mike'a grać na pianinie, kiedy był bardzo młody i był bardzo utalentowany. Jednak Bishop's nie był tym, czym wydawał się ich babci. Dyrektorem Bishopa była pozbawiona skrupułów i skorumpowana pani Pennyweather.Pani Pennyweather źle i niesprawiedliwie traktowała sieroty. Zamierzała nawet odesłać młodsze sieroty, takie jak młoda Frankie, do stanowego sierocińca, gdzie panują okropne warunki. Wolała starszych chłopców, którzy mogli pracować dla okolicznych rolników, aby mogła potajemnie przechować zarobione przez nich pieniądze. Mike bał się, że on i Frankie zostaną rozdzieleni, i desperacko starał się trzymać Frankiego z dala od stanowego sierocińca. Niestety w tym czasie niewiele osób adoptowało sieroty. Było to podczas Wielkiego Kryzysu, a czasy były szczególnie trudne dla większości ludzi.
Szczęście Mike'a i Frankiego zmieniło się, gdy prawnik, pan Howard, przybył, szukając chłopca, który umie grać na pianinie. Wydawało się to tajemniczą prośbą. Pani Pennyweather przypuszczała, że to dlatego, że zamierzał kupić ich pianino i była szczęśliwa, że zarobi trochę pieniędzy. Mike, będąc cudownym dzieckiem na pianinie, grał u boku Frankiego, a obaj chłopcy zadziwili prawnika. Pan Howard ujawnił, że nie jest zainteresowany kupnem fortepianu, ale w rzeczywistości chciał adoptować chłopca, który mógłby grać jako jego pracodawca, pani Sturbridge, sama była emerytowaną pianistką koncertową i musiała adoptować dziecko. Chłopcy byli tak szczęśliwi, że zostali razem adoptowani i zaintrygował ich pomysł bogatej pani Sturbridge. Kłopot polegał na tym, że kiedy przybyli, pani Sturbridge wydawała się bardzo zdenerwowana tym pomysłem. Wyglądało na to, że mimo wszystko nie chce ich adoptować.
Pan Howard zapewnił chłopców, że wszystko będzie dobrze. Jednak pani Sturbridge (Eunice) ignorowała chłopców tygodniami pomimo ich najlepszych starań. Państwo Potter, dozorca i gospodyni, pomagali w opiece nad chłopcami. Pan Potter nauczył ich nawet grać na harmonijce ustnej po tym, jak pan Howard kupił im w sklepie bardzo wyjątkową harmonijkę. Mike okazał się równie utalentowany na harmonijce ustnej, jak na fortepianie. Ilekroć grał na instrumencie, był pełen pewności siebie.
W końcu wyszła na jaw prawda, że pani Sturbridge została zmuszona do adopcji chłopców z powodu życzenia zawartego w testamencie zmarłego ojca. Tragicznie straciła własnego syna i wciąż była w żałobie, dlatego tak niechętnie poznawała chłopców. Mike błagał panią Sturbridge, żeby przynajmniej adoptowała Frankiego. Obawiał się o Frankiego, gdyby odesłano go z powrotem do Bishopa, ponieważ wiedział, że pani Pennyweather wyśle go do okropnego stanowego sierocińca. Chociaż nie cieszył go rozłąka ze swoim młodszym bratem, błagał panią Sturbridge, by otworzyła swoje serce Frankiemu. Mike powiedział, że weźmie udział w przesłuchaniu do słynnego zespołu grającego na harmonijce i zamieszka z nim, żeby pani Sturbridge nie musiała się o niego martwić.Pani Sturbridge najwyraźniej zgodził się na umowę Mike'a.
Chłopcy zaczęli wiązać się jako rodzina, nazywając panią Sturbridge ciotką Eunie. Znowu nawet grała na pianinie, co przerwała po śmierci syna. Mike wziął udział w przesłuchaniu do zespołu harmonijkowego i zaimponował im swoim talentem. Zanim jednak uzyskał wyniki, znalazł list do Euniki o odwołaniu adopcji! Mike był zdruzgotany i postanowił uciec z Frankiem w środku nocy, żeby się nie rozdzielili. W ich próbie ucieczki Mike alarmująco spadł z wysokiego drzewa! Ponownie czytelnik pozostaje w napięciu, zastanawiając się, co stanie się z Mike'iem i Frankiem.
Ivy Maria Lopez mieszkała w Kalifornii z matką, ojcem i bratem Fernando w 1942 roku. Jej rodzice byli rolnikami imigrantami, którzy często przeprowadzali się do pracy. Kiedy wybuchła II wojna światowa, Fernando poszedł do walki i rodzina bardzo za nim tęskniła. Kolejny szok nastąpił, gdy Ivy usłyszała, że znów się przeprowadzą, tym razem na farmę, na której mogą posiadać część ziemi po wygaśnięciu dzierżawy. Jej rodzice byli zachwyceni, ale Ivy była smutna, że opuściła swojego ulubionego nauczyciela, najlepszą przyjaciółkę i możliwość grania w szkolnym zespole i radiu z nową specjalną harmonijką.
Ivy i jej rodzina przenieśli się na nową farmę, którą dzierżawili od rodziny Yamamoto. Yamamotos zostali przymusowo przeniesieni do obozu koncentracyjnego z powodu ich japońskiego dziedzictwa po wydaniu rozkazu wykonawczego 9066. Musieli zostawić wszystko i nosić tylko małe walizki. Dlatego ich dom, ziemia i cały dobytek pozostały na farmie bez opieki. Rodzina Lopezów pomogła zająć się gospodarstwem pod ich nieobecność, aby Yamamoto nie stracili swojej własności. Pomimo strasznych okoliczności rodzina Ivy była wdzięczna za tę okazję.
Kiedy przyzwyczaili się do rutyny na farmie, Ivy nie mogła się doczekać rozpoczęcia szkoły ze swoją nową przyjaciółką i sąsiadką Susan Ward. Jednak już pierwszego dnia zdała sobie sprawę, że została zmuszona do pójścia do oddzielnej szkoły ze względu na jej meksykańskie pochodzenie! Białe dzieci drażniły się z nią i robiły rasistowskie i ignoranckie uwagi. Bluszcz był zdruzgotany. Nie rozumiała tej niesprawiedliwości. Jej rodzice przyrzekli walczyć z segregacją w każdy możliwy sposób.
W międzyczasie Susan i Ivy zbliżyły się do siebie, pomimo rozdzielenia w ciągu dnia szkolnego. Po szkole grali razem w szkolnym zespole, do którego pozwolono Ivy dołączyć. Ivy zaimponowała wszystkim swoim talentem na harmonijce ustnej. Kiedy ją zagrała, była pełna przekonania i odwagi.
Ivy dowiedziała się, że Susan miała dwóch braci, którzy walczyli na wojnie, a jeden zginął w akcji. Rodzice Susan wciąż byli wstrząśnięci stratą. Pomimo faktu, że bracia Susan byli najlepszymi przyjaciółmi Kenny'ego Yamamoto, ich sąsiada, a nawet zaciągali się razem, ojciec Susan, pan Ward, był przekonany, że Yamamoto byli w jakiś sposób japońskimi szpiegami. Obwiniał ich o śmierć syna. Nalegał na przeszukanie domu Yamamoto w poszukiwaniu wskazówek. Jednak zamiast znaleźć ślady szpiegostwa, pan Ward i Lopezowie znaleźli pokój pełen instrumentów. Przechowywano je na przechowanie dla dziesiątek rodzin japońsko-amerykańskich, które zostały zmuszone do pójścia do obozów koncentracyjnych i pozostawienia całego swojego cennego dobytku.
Ivy nadal wyróżniała się w szkole iw zespole, a jej nauczyciel zachęcał ją do gry na flecie. Kenny Yamamoto, który był na tymczasowym urlopie z wojska, przyszedł odwiedzić farmę, aby podpisać dokumenty w celu sformalizowania dzierżawy Lopezów. Kenny był wdzięczny, że rodzina Lopez będzie dbać o farmę pod nieobecność jego rodziny. Kiedy wyjeżdżał, Ivy czuła się zmuszona dać Kenny'emu swoją specjalną harmonijkę, którą miała zachować, gdy był na wojnie. Pewnego dnia, gdy wracała do domu ze szkoły, Ivy i Susan zauważyły przy jej drzwiach posłańca telegramu. Posłańcy telegramów oznaczali tylko złe wieści! Zazwyczaj wysyłano ich, aby zaalarmować rodzinę, a żołnierz zginął w bitwie! Ivy modliła się, żeby Fernando było w porządku. Po raz trzeci czytelnik zastanawia się nad losem bohaterów.
Część czwarta zaczyna się od Friedricha Schmidta, który wiele lat później wspomina wydarzenia z tamtego pamiętnego dnia w Niemczech na pokładzie pociągu do Dachau. W zamieszaniu pociąg zaczął wyjeżdżać ze stacji. Aby uniknąć utknięcia w pociągu, nazistowscy żołnierze zeskoczyli, cudem zostawiając Friedricha w tyle. Friedrichowi udało się udać do Dachau i uratować ojca za pieniądze z łapówki, które dała mu Elisabeth. Ojciec Friedricha, Martin, został ciężko pobity i niedożywiony, a powrót do zdrowia zajęło mu miesiące. Ostatecznie Martin i Friedrich udali się do Szwajcarii, gdzie spotkali wujka Gunthera i udało im się przeżyć wojnę.
typu typu) muzykę ) muzykę ) : ( ) Friedrich , ;) i spełnił swoje marzenie o zostaniu świetnym dyrygentem . Pod koniec powieści w 1951 roku widziany jest podczas występu w Carnegie Hall w Nowym Jorku. Jego ojciec i wujek Gunter są dumnie obecni na widowni. Wciąż mają nadzieję, że pewnego dnia ponownie połączą się z Elisabeth i wspominają, jak daleko zaszli.
Następnie czytelnik widzi Mike'a Flannery'ego, ubranego w smoking i witającego panią Sturbridge, pana Howarda i Frankiego w Carnegie Hall. Wspomina, że wiele lat temu szczęśliwie przeżył upadek z kilkoma zadrapaniami i siniakami. Okazało się, że pani Sturbridge (ciocia Eunie) w rzeczywistości chciała adoptować chłopców. Spaliła list, który znalazł Mike, aby to udowodnić. I nie tylko chciała adoptować Frankiego, ale także Mike'a! Wszyscy zamieszkali razem z panem Howardem i panem i panią Potter i żyli szczęśliwie. Mike dostał się do Harmonica Band i grał z nimi przez rok. Potem postanowił bardziej skoncentrować się na fortepianie i oddał swoją harmonijkę zespołową, która zbierała je dla potrzebujących. Mike czuł obowiązek przekazania ze sobą specjalnej harmonijki.
Mike kontynuował swoje marzenie bycia pianistką i została przyjęta do prestiżowej Julliard po liceum. W czasie II wojny światowej wstąpił do wojska, ale po tournée wrócił do muzyki. Pod koniec opowieści, w 1951 roku, Mike gra solo na pianinie w Carnegie Hall w Nowym Jorku wraz ze wspierającą go rodziną, ciocią Eunie, Frankiem i panem Howardem na widowni, która go dopingowała.
Następnie czytelnik widzi Ivy jako młodą kobietę przygotowującą się do swojego debiutu na flecie w Carnegie Hall. Wraca myślami do tego przerażającego dnia sprzed wielu lat z telegramem. Jej rodzina odetchnęła z ulgą, gdy dowiedziała się, że na szczęście Fernando został ranny tylko w akcji. Wrócił do domu z wojny i ostatecznie poślubił nauczycielkę, która pracowała w połączonej szkole, którą rodzice Ivy i wielu innych ciężko pracowali, aby ją zdesegregować. Yamamoto również wrócili do domu po wojnie i odzyskali swoją farmę. Kenny Yamamoto również cudem przeżył wojnę dzięki szczęśliwej harmonijce, którą dała mu Ivy! Ivy nadal rozwijała swoją pasję do muzyki i została uznaną flecistką. Pod koniec opowieści, w 1951 roku, Ivy jest nowym młodym flecistą w Empire Philharmonic w Nowym Jorku. Daje występ w Carnegie Hall, a na widowni dopinguje ją jej drogi przyjaciel Kenny Yamamoto.
W końcu zostajemy przewiezieni z powrotem do Trossingen pod koniec XIX wieku do Otto. Kiedy dorósł, został producentem harmonijek w sklepie w Trossingen i wreszcie spełnił swój obowiązek jako „Posłaniec”, przynosząc do sklepu tę fatalną harmonijkę. Oznaczył go czerwonym M i stamtąd harmonijka harmonijkowa podróżowała po całym świecie od Niemiec do Pensylwanii do Kalifornii iz powrotem.Jak los chciał, wolność Eins, Zwei i Drei nadeszła, gdy uratowali Kenny'ego Yamamoto przed śmiercią po tym, jak zostali ranni podczas wojny. Harmonijka ustna powstrzymała kulę przed przebiciem jego serca! Czar wiedźmy został złamany, a trzy siostry w końcu połączyły się z matką i bratem. Zostali przemianowani na Arabella, Roswitha i Wilhelminia i odtąd żyli szczęśliwie w otoczeniu kochającej rodziny.
