Co jest w imieniu? To, co zwiemy różą, pod inną nazwą równie by pachniało.
Tymi słowami Juliet sugeruje, że nazwa rzeczy nie ma znaczenia, tylko czym ona jest. Miała oczywiście powód, by tak myśleć, ponieważ to nazwisko rodowe Romeo, Montague, stanowiło taką barierę dla ich miłości.
Bez względu na to, jak zostałyby nazwane, sztuki Williama Szekspira nadal byłyby wielkimi dziełami sztuki, więc może nie mieć znaczenia, jak je nazwiemy. Ogólnie jednak Szekspir napisał trzy rodzaje sztuk: tragedię, komedię i historię. Nazwy te pomagają nam zrozumieć archetypy sztuki i lepiej analizować jej wydarzenia. W końcu Komedia Romea i Julii byłaby sztuką zupełnie inną niż Tragedia Romea i Julii . Być może byłaby to farsa o dwojgu zdesperowanych kochankach, skazanych na zabawne pomyłki w tożsamości i nieudolnych służących. Nie byłaby to opowieść o nieszczęściu, którą wszyscy tak dobrze znamy.
Pomimo kategorycznych różnic wszystkie sztuki Szekspira mają kilka cech wspólnych.
Sam czas staje się postacią w większości sztuk Szekspira. Jest to „Postać, której nigdy nie widzisz”, ale prawdopodobnie, podobnie jak rola, jaką odgrywa w naszym życiu, czas jest najważniejszy.
Kiedy Szekspir chce kontrolować Czas, wykorzystuje długość scen w akcie:
Czemu? Chaos i zamęt tamtych czasów znajdują odzwierciedlenie w strukturze spektaklu.
Wszystkie sztuki Szekspira dążą do jedności. Istnieje albo jedność w fabule, w postaciach, albo w klasie rządzącej. Często objawia się to poprzez małżeństwo, dojście do władzy po obaleniu skorumpowanego monarchy lub porozumienie pokojowe.
Kobiety w dramatach Szekspira zawsze znają prawdę. Niełatwo ich oszukać, a mężczyźni w sztuce nie zawsze ich słuchają. Są jednak mądrzejsi od otaczających ich ludzi i często najbardziej trafnie ostrzegają bohaterów dramatów Szekspira.
Wszystkie sztuki Szekspira nie przedstawiały monarchów w korzystnym świetle; zawsze jednak dbał o to, aby ukochani monarchowie i obecna dynastia Tudorów zawsze byli traktowani jak bohaterowie. W tym celu Szekspir często umieszczał swoje sztuki w innym miejscu, takim jak Włochy czy Szkocja, aby uniknąć wrażenia, że próbuje wskazać palcem wady obecnej monarchii. Na przykład królowa Elżbieta I nie miała spadkobierców i istniały bardzo realne obawy, jaka destabilizacja nastąpi w Anglii po jej śmierci. Szekspir uznał te obawy i skupił się na nich, pisząc Tragedię Juliusza Cezara , opowieść o innym władcy bez spadkobierców, który po swojej śmierci pogrążył imperium rzymskie w chaosie. Ale ponieważ miało to miejsce w Rzymie , a nie w Londynie … Szekspir miał pewne wiarygodne zaprzeczenie, że mógł krytykować monarchię, i był w stanie mocno trzymać głowę na ramionach.
Szekspirowskie tragedie są zazwyczaj najłatwiejsze do zidentyfikowania, ponieważ zawierają bohaterską postać, człowieka o szlachetnym pochodzeniu, z fatalną wadą. Jego słabość wytrąca go z upadku i zgonu ludzi wokół niego. Inne elementy tragedii są poważnym tematem i kończą się śmiercią kogoś ważnego. W jego tragediach Szekspir często zawiera odwrócenie losu. Szekspirowskie tragedie zawierały następujące ważne cechy:
Historie Szekspira mają również wspólne cechy, z których najczęstszym jest monarcha historyczny jako główny bohater. Historie Szekspira w większości dramatyzują Wojnę Stuletnią między Francją i Anglią, choć nie zawsze w historycznie dokładny sposób. Historie nie były dokumentami, ale propagandą społeczną. Na przykład Henry V. został napisany w celu promowania angielskiego patriotyzmu. Te sztuki przedstawiają również system klas czasu, zawierający członków o każdym statusie społecznym: od żebraków do królów, widzowie oglądają dynamiczne postacie ze wszystkich dziedzin życia.
Historie Szekspira zawierały następujące ważne cechy:
Historie Szekspira zostały podzielone na dwa tetralogie lub grupy czterech sztuk:
Szekspir napisał także dwie dodatkowe historie:
Te dwie sztuki były jedynymi dwiema historiami, które nie dotyczyły wzlotu i upadku Domu Lancaster. Życie i śmierć króla Jana dotyczy osobistego zainteresowania Szekspira makiavellskim podejściem do polityki. Słynna historia życia króla Henryka VIII kontynuowała propagandowy cel historii Szekspira, świętując dynastię Tudorów i ojca królowej Elżbiety I.
Szekspir zaczął pisać Królestwo III , ale nie dokończył go. Prawdopodobnie zdecydował się napisać o królu Edwardu III ze względu na jego znaczenie w wywołaniu wojny stuletniej z roszczeniem do tronu francuskiego w 1337 roku. Potomkowie Edwarda również pojawili się w Domach Lancaster i Yorku, które doprowadziły do Wojny o Róże i, ostatecznie, dynastia Tudorów po śmierci Richarda III.
* Podczas gdy Richard III jest często opisywany jako tragedia i jest widziany w niektórych kręgach jako wymienny, w sztuce brakuje jednej krytycznej cechy tragedii: Richard III nigdy nie jest z natury dobrym charakterem, który ma błąd w ocenie. Richard jest zły od samego początku, o czym świadczy jego fizyczna deformacja ( fizjonomia ) i jego plany zniszczenia wszystkich, nawet jego młodych bratanków, aby dojść do tronu.
Komedie Szekspira zazwyczaj zawierają elementy zabawy, takie jak język satyryczny, kalambury i metafory. Komedie zawierają również elementy miłości lub pożądania, z przeszkodami, które kochankowie muszą przezwyciężyć podczas zabawy. Błędne tożsamości i przebrania są często wykorzystywane zarówno w celach umyślnych, jak i niezamierzonych dla efektu komicznego. Podstawą szekspirowskiej komedii jest zakończenie zabawy z jakimś rodzajem reunionu lub małżeństwa. Komedie zawierają również skomplikowane fabuły, z rozległymi zwrotami akcji, aby publiczność domyślała się, co będzie dalej. Często spoglądali na nich ze względu na ich artystyczne zalety; tragedie i eposy zostały wyniesione ponad większość innych gatunków dramatów za czasów Szekspira.
Komedie Szekspira zawierały następujące ważne cechy:
Dwie z komedii Szekspira to Farsa. Poszli dalej w komedii bazowej niż inne komedie i uznano za bardziej kontrowersyjne komedie na ich czas. Charakterystyka Farce obejmuje:
Przez 200 lat Komedie Szekspira miały łącznie 18 przedstawień; jednak pod koniec XIX wieku irlandzki krytyk Edward Dowden rozważył pięć późniejszych sztuk Szekspira, aby uzyskać cechy średniowiecznych romansów. Wielu uczonych zgadzało się z Dowdenem, a więc sztuki te są często klasyfikowane jako romanse zamiast komedii.
Dla tych, którzy zgadzają się z Edwardem Dowdenem, Shakespeare napisał tylko 13 komedii; jego późniejsze pięć dramatów zawiera cechy, które bardziej wyrównują je z średniowiecznymi Romanse. W rzeczywistości uważano je wówczas za "tragikomedia", a nie za zwykłe komedie. Te pięć przedstawień to: The Two Noble Kinsmen, Cymbeline, The Winter's Tale, The Tempest and Perykles, Prince of Tyre . W rzeczywistości, najbardziej popularna, obszerna publikacja dzieł Szekspira, The Riverside Shakespeare kategoryzuje spektakle w ten sposób, więc warto ją omówić ze studentami, lub przedstawić te prace jako romanse, a nie komedie.
Romanse Shakespeare'a zawierały następujące ważne cechy:
Nauczyciele mogą dostosować poziom szczegółowości i liczbę komórek wymaganych w projektach w oparciu o dostępny czas i zasoby klasy.
Arkusze robocze mogą być wykorzystane do usprawnienia nauki sztuk Szekspira poprzez zapewnienie uczniom zajęć, które zachęcą ich do analizy języka i tematów sztuk. Na przykład arkusz roboczy może poprosić uczniów o zidentyfikowanie przykładów metafor lub symboliki w określonej scenie lub o napisanie krótkiej analizy motywacji postaci.
Studiowanie sztuk Szekspira może pomóc uczniom rozwinąć umiejętności krytycznego myślenia, zachęcając ich do analizowania złożonych postaci, odkrywania zniuansowanych tematów i zrozumienia społecznego i historycznego kontekstu sztuk. Angażując się w materiał w ten sposób, uczniowie mogą rozwinąć umiejętność krytycznego myślenia, nawiązywania powiązań i skutecznego komunikowania swoich pomysłów.
Nauczyciele mogą włączać sztuki Szekspira do swojego programu nauczania, przydzielając lektury, organizując dyskusje klasowe i wystawiając przedstawienia. Zachęcając uczniów do analizy języka i tematyki sztuk teatralnych, nauczyciele mogą pomóc uczniom rozwinąć umiejętności krytycznego myślenia i poprawić umiejętność czytania ze zrozumieniem. Sztuki Szekspira można dostosować do różnych grup wiekowych lub poziomów nauczania, wybierając odpowiednie sztuki, udostępniając uproszczone wersje językowe lub dzieląc sztuki na mniejsze, łatwiejsze do opanowania części. Nauczyciele mogą również dostosować poziom analizy wymagany od uczniów w zależności od ich poziomu uczenia się.