Isang araw inutusan ni aling maria ang kanyang anak na si juan upang pumunta sa palengke at bumili ng alimangong para sa kanilang pananghalian.
Bumili si juan ng isang kilo ng alimango. Maingat niyang inilagay ang mga iyon sa kanyang basket. Pagkatapos, nag simula na siyang maglakad pauwi.
sige po inay.
Juan, pumunta ka sa palengke at bumili ng mga alimango maiiulam natin sa pananghalian.
si Juan ay nagpasalamat sa tintera pag tapos nitong bumili ng alimango sakanya.
Ako'y mag papahinga muna sa ilalim ng puno. Nakakapagod mag lakad.
paunahin ko na kaya muna ang mga alimango, baka nag hihintay na si inay..
mauna na kayong umuwi mag papahinga muna ako. Ituturo ko sa inyo ang aming bahay. Lumakad na kayo at pagdating sa ikapitong kanto ay lumiko kayo sa kanan. Ang unang bahay sa gawing kaliwa ang bahay namin.
Pag tapos ng ilang oras, si juan ay bumangon na sa kanyang pinag papahingayan, dahi siya ay nagugutom na. Napag pasyahan niya na umuwi na para kumain
Juan, saan ka nanggaling? nasaan na ang mga alimango? tugon ni aling maria.
bakit, ina, wala pa sila? Kaninang umaga ko pa po pinauwi ang manga alimango. Akala ko po ay narito na sila. Naligaw yata sila?, sagot ni juan.
Juan paanong nakauwi rito ang mga alimango? Walang mga isip yon. Paliwanag ni aling maria kay juan.
mali nga talaga ang nagawa ko. Dapat mas inuna kong umuwi bago mag pahinga.
Sa patuloy na pag papaliwanag ng ina na ang mga alimango ay hindi katulag ng mga tao na may isip, ay naliwanagan si juan. Naisip niya na mali nga ang ginawa niyang pag-papauwi sa mga alimango.