Salve, Iulia et Delia! Hodierno die vobis narrabo fabulam mirabilem de licantropo, qui amore infelici ardet pro puella formosissima, cui tamen amorem suum declarare non potest, quia secreta licantropiae non palam facere potest.
O Aemilia, fabula tua valde iucunda videtur. Narra!
Iulia: Utinam tempus veniat, et amans licantropus via inveniat ut suam veram naturam secrete confiteatur et puellae suum amorem declaret. Forsitan amor eorum beatam finem habebit!
Aemilia : Certissime! In horto quadam die fortuito licantropus puellam conspexit, et subridens illi osculum dedit. Sed mox ab sorore maiore revocata est.
Aemilia: Ita vero, Delia! Hoc est vere triste, quod amans licantropus certe suam veram naturam palam facere non potest, ne puellam timeat aut fugiat.-
Delia: O quanta dulcedo in hoc narrativo momento! Amor licantropi certe difficilis est, quia non potest puellae suam veram naturam occultam confiteri.
Ita speremus, Iulia. Fortasse unum diem amor licantropi et puellae felicem coniunctionem consequetur.
Hodie nobis fabula de licantropo et puella aliquid docet. Licantropus representat personam, qui habet secretum, quod nequeat revelare. Licantropus diligit puellam formosissimam, sed propter suam licantropiam non potest ei amorem suum declarare. Hoc monstrat dilectionem, quae interdum clausa manet propter difficultates et curas.