Ako si Rosa, isang magandang dalaga na nakatira sa malayong bayan ng Tarlac.
Itutuloy parin natin ang ating kasal mahal ko.
Ako si Mario at mahal na mahal ko si Rosa ngunit mayroon akong malubhang sakit
Hindi maari mahal ko. Sapat na sa akin na mabaon ang iyong pagmamahal sa kabilang buhay
Gusto pa rin kita pakasalan Mario, kahit bilang na ang araw mo!
Mahal ko, gustohin ko man ay di maari. Ikaw at ikaw lang ang mahal ko.
ngiti ko ang masisilayan ni Mario sa pagmulat ng kanyang mata at ang baon niya sa pagtulog.
Ang mga ngiti ko ang huling bagay na nasilayan ni Mario bago panawan ng hininga at ang ngiti ko ay hindi mapapawi kahit ngayon ay patay na siya
Alam kong nasaan man si Mario ay ako lang ang babaing kanyang minahal. At alam ko rin na maghihintay siya sa akin para magkasama kami na hindi na maghihiwalay pa.
Rosa, bakit hindi napapawi ang iyong ngiti kahit wala na si Mario?