Isang araw, nagkita sina Mathilde at Forestier sa isang daanan at nag kamustahan.
Magandang Umaga Mathilde!
Tila hindi mo pa pala alam ang balita, may dapat akong aminin sa iyo.
Tinanong ni Forestier kung maaari na bang isauli ni Mathilde ang pinahiram sa kaniya ni Forestier.
Mabuti naman at nakita kita, maaari mo na bang isauli ang kuwintas?
Ikinalulungkot ko, ngunit nawala ko ito..
Sa hindi inaasahang pangyayari, nawala ito ni Mathilde nung naganap ang kasiyahan.
Ano? Nawala mo ito? Hindi maaari!
Patawarin mo ako, hindi ko sinasadyang mawala ito.
Labis na pagsisi ang naramdaman ni Mathilde dahil sa pagkakawala ng kagamitan na hindi nito pagmamay-ari.
Tumayo ka riyan mathilde, hind ko kakayanin na makita kang ganyan.
Kaibigan kita forestier, alam kong magagalit ka sa aking nagawa kaya't mas pinili kong mag pakatotoo sa iyo.
Bakas sa kanilang mga mukha ang kalungkutan, sapagkat ang kuwintas ay may halaga para kay Forestier at ito ay may halagang malaki.
Hindi ko batid na maunwaan bakit mo ito nawala, pinagkatiwalaan kita.
Lubos kong nauunawaan ang iyong sinabi, maraming salamat sa iyo.
Sa Huli ay napagdesisyunan ni Forestier na hayaan na lamang ito sapagkat marami siyang kayamanan, ngunit dahil sa kapabayaan ni Mathilde ay maaaring masira ang tiwala ni Forestier sa kaniya.
Ganun pa man, salamat dahil nagpaka totoo ka mathilde, ngunit sana ay maunawaan mong hindi ko na mapagkakatiwala sa iyo ang aking mga kagamitan.